Twórczość, niewazne

najgorszy koniec świata to ten, który przeżyjesz z pełną świadomością, że niejeden jeszcze przeżyjesz i umrzesz na zawał, a nie na koniec świata.

wypastowałam swoje szare trzewiki z myślą o moim narzędziu do ucieczki. aby woda w swojej nieprzyzwoitej wścibskości nie wkradła się do środka i aby mróz nie zeszklił jej na gładką, czarną powierzchnię, by nie uwiązał mnie w miejscu. bo gdy się idzie w długą podróż to i kurtka musi być ciepła, i sweter gruby, i buty wypastowane. kiedy się idzie... a kiedy zostanę w domu, z dala od wszystkich tych zdarzeń, krzyczących za mną, i słów, i spojrzeń, i wszystkich uśmiechów, gdzieś na wyciągnięcie ręki, moje wypastowane buty będą wyglądały ładnie. będą straszyły niespełnionymi marzeniami i urwaną drogą, gdy umrę oparta o drzwi, z koniuszkami palców na zimnej, stalowej klamce. a za drzwiami kwili Marzenie, krztusząc się srebrnymi łzami, cennymi jak krew, przebite ostrzem scyzoryka z mojej kieszeni, wziętego na wypadek. i tak obie umieramy, oparte o drzwi, po drugiej stronie lustra, i te buty wypastowane... czekają.

w twojej głowie walka o życie, które utraciliśmy kilka oddechów wcześniej. w mojej głowie walka o ostatnią deskę straconych ideałów. chciałabym połknąć smutek i wypluć łzy. wypluć to, czego boimy się najbardziej.
czego boisz się najbardziej?
chciałabym wiedzieć kim jesteś, kiedy zamykasz oczy. gdybym mogła dowiedzieć się kim jesteś gdy patrzysz na mnie...
co jest w twojej głowie?
walka trwa. w twojej głowie leżysz pośrodku życia, otwierając kolejną paczkę papierosów. w twojej głowie jesteś szczęśliwy.
gdzie ja jestem?
w mojej głowie. w mojej głowie walczę o moją głowę. walczę o siebie.
proszę, o coś proszę.
nie wiem.

Zasadziłam zasadzkę jak sadzi się kwiaty na wiosnę i jesień, i w zimie w domu przy grzejniku. Zasadziłam ją jak babcia ukochane pelargonie, jak sadza się dziecko przy stoliczku, jak kota na ławie, jak kawę na stole, której się nie sadza, a stawia. Zasadziłam pułapkę na wilka, jelenia i psa, i na szczura, i na człowieka, i na siebie. Postawiłam zasadzkę pod stołem na wypadek jakby Miłość chciała uciec między nogami krzeseł jak tchórz, który udaje, że upadł mu widelec. Położyłam pułapkę na krześle, gdyby Samotność chciała zjeść ze mną obiad, którego bym jej nie podała, bo nie warto zasiadać do wieczerzy z wrogiem.
Zasadziłam zasadzkę. Zasadzka, zasadzać, sadzić, siedzieć. Wszystko tylko o jednym – o bierności. Bo jak się [...]

...mamo, jestem tutaj. Myślę, bardzo dużo rozmyślam o nas. O naszej rodzinie. I o ojcu.
Mamo, nie martw się. Wiem, nic nie będzie takie samo jak dawniej, ale wszystko się ułoży. Sama zobaczysz. To będzie nasz nowy świat, musimy zacząć go budować. Ale mamo, nie martw się, ja zbuduję go sam. Własnymi rękami wzniosę nam życie. Pamiętaj, mamo, jeszcze będziesz ze mnie dumna.
Mamo, wiem. Ostatni raz mówiłem tak, gdy byłem mały, ale ty wiesz, że teraz to prawda. Ty wiesz, mamo, ja nie jestem już małym chłopcem. Jestem kimś, kogo nie znam, ale mamo, odnajdę go i poznam. Będę dobrym synem. Będę dobrym ojcem dla naszej rodziny. Jeszcze zobaczysz, że wrócimy do tych dawnych miejsc i będziemy patrzeć w [...]

na swojej drodze spotykał ludzi-widma - wyblakłych, milczących, takich na jeden dzień, na jedną noc, na kilka chwil. chociaż wyrobił sobie o ludziach pojęcie nieskończenie dobre i patrzył na nich bezkrytycznie - jeszcze nigdy nie spotkał kogoś, miałby takie samo zdanie o nim. wierzył jednak, że widocznie nie spotkał jeszcze żadnego prawdziwego człowieka. albo że sam nigdy nim nie był.

kiedy świat trwa uśpiony pod ezoteryczną pierzyną, której nie można ująć za rąbek rozedrganymi palcami i zedrzeć z nagiego, silnego ciała ziemi - ja zamykam oczy i upadam. i kiedy szaleniec mojej podświadomości umiera, ja rozpaczliwie próbuję złapać powietrze za włosy, ale nie czuję niczego. tylko jego silne, stanowcze dłonie, popychające mnie w głąb niebiańskiej czeluści piekieł. nie wiążę strachu w gardle jak zawiązuje się kokardkę na nadgarstku księżniczki, by nie zgubiła drogi do smoka. nie przemyślałam zapukania do drzwi śmierci. jestem tylko człowiekiem - pochopnym, ale tak niepoprawnie stanowczym w swojej głupocie. u progu zapadania, otworzyłam oczy i upadłam z drżącym sercem na dłoni, które wyciągnęłam siłą przed ostatnim oddechem. a kiedy wilgotna dusza otuliła mnie pocałunkiem zimnych ust, [...]

tu kończy się pańska gra. tutaj zaczyna się obłąkańcza improwizacja. niech pan zaczyna, czas ucieka.

Jej trampki uderzały miarowo o chodnikowe płyty. Życie mijało ją na ulicach, biegło przed siebie całkowicie niezainteresowane rzeczywistością. To miasto mogła nazwać życiem. Chorym i bezcelowym, ale zawsze jakimś.
Zatłoczone ulice tworzyły zbity układ krwionośny, doprowadzający ludzi do poszczególnych organów. Biurowce pięły się nad jej głową, nie widząc końca swojej wędrówki. Samotne parki, powciskane w wolne przestrzenie, wyszywały szarość tego chorego miasta zdrową, świeżą zielenią.
Szła pod prąd, a tłum potykał się o nią jak o kamień leżący na drodze. Krew tego miasta płynęła za szybko, a ona nie nadążała za tempem wyrzutów kolejnych mas żywej posoki. Ślepe krwinki płynęły wprost z centrum, wyrzucane przez nie jak przez serce, i wracało pospiesznie, by posilić organy swoją bezcelową pracą.
Świat spadał [...]

chciałabym objąć miłość. zatrzymać ją w zaciśniętych, skostniałych palcach tak, by nawet jej ciepło nie rozmroziło silnego uścisku. bo przecież nie wszystko muszę wypuszczać. coś mogę zostawić tylko dla siebie, w egoistycznym geście. chciałabym byś choć raz spojrzał na mnie z uśmiechem na ustach i zapytał, czy wszystko gra. bo przecież nie wszystko musi być dobrze, prawda? i to tak doskonale o tym wiesz, że nie wszystko usłane jest różami, że nie zawsze jesteśmy "over the moon" - na księżycu naszych miłostek. ty wiesz, że nie wszystko jest dobre, że nie wszystko złe, a nawet nie kwaśne czy gorzkie. znasz świat na pamięć, a ja wiem tylko jedno - że gdybym potrafiła czytać w myślach, zajrzałabym to twojego zabieganego, choć tkwiącego w miejscu umysłu. powiedziałabym ci wszystkie słowa, które chcesz usłyszeć, zaprzeczając tym, których z całego serca się obawiasz. gdybym potrafiła zaglądać do duszy przez przejrzystą materię twoich oczu, załatałabym twoje serce, a zszargane sumienie zacerowała delikatną nicią miłości. tak, żeby było ci ciepło w środku. żebyś nie zmarzł, bo zimni ludzie są tacy okropni...
obiecaj, że nie staniesz się zimnym człowiekiem. obiecaj. a ja obiecam, że nie wszystko stracone.

Ambiwalentnie mówię tak i nie. A gdy jest ciepło, trzęsę się z zimna. Kiedy moje serce usypia, ja otwieram oczy szeroko, na jawie rzeczywistości. Ambiwalentnie czuję miłość i nienawiść. A kiedy jesteś obok chcę powiedzieć - zostań, jednocześnie czując nieprzemożoną potrzebę ucieczki. Płaczę poprzez śmiech, uśmiecham się ze smutkiem w uniesionym kąciku warg. A kiedy mówię tak, myślę nie. Myśląc nie, pragnę krzyczeć - tak.
Nic nie jest jednoznaczne, moja rzeczywistość pachnie nieidealnością. Postępuję krok do przodu, cofając się o dwa. Skaczę z ósmego piętra Samotności, rzucam się w otchłań pożerających mnie słów i oczu bez źrenic, tak obcych, tak nic nie rozumiejących. A kiedy umieram pod balkonem Miłości, Życie śmieje się ze mnie, Śmierć płacze, bo oszukałam ją, wyprzedziłam bez uprzejmego pardon. Bo to nie ona wylosowała kartę z moim imieniem. Czujemy się oszukani jak Śmierć. Pozostawieni na pastwę świata słodkich kłamstw i spisków. Świata, który sami stworzyliśmy.
Życie z zasady miało być piękne i idealne. W skromnej rzeczywistości jest jedynie ambiwalentne - inspirujące poetów, niosące sens, będące kwintesencją tego, co najlepsze; z drugiej strony pełne niewypowiedzianego na głos zła, które bezdźwięcznie zarzuca na nas swoje ramiona. Ambiwalencja jest w nas, w naszych sercach. Bo jesteśmy tylko ludźmi, niczym więcej.
Ambiwalencja - sprzeczność, Serc - tego, co w nas najcenniejsze. Sprzeczność duszy. Taniec marzeń i rzeczywistości. Gorące tango w więzieniu naszych ograniczeń.