Twórczość, nieTwoja

jeśli jesteś chwilą
to nie rozpychaj się tak tanimi gestami z plasteliny
kiedyś musi starczyć miejsca dla innych

Nie szukaj szczęścia w jednym człowieku... kocha tylko przez chwilę i nie docenia kochanków na cały etat.

jestem cieniem
stąpam po ludzkich śladach
drogi dla mnie samej zabrakło
stopy moje wypalone łzami
depczą po cudzych troskach
a tak bym chciała mieć swoje własne

jesteśmy nadzy
wszyscy wytykają nam
naszą próżność palcami
nasz egoizm
milimetr po milimetrze

jeśli jesteśmy jednym wielkim nieporozumieniem
i nie mamy racji bytu
to cieszmy się tą chwilą
pomyłek boskich programistów

Największą ludzką słabością jest wiara w ludzkie słabości...

od zmierzchu do świtu nie wierzę w przebudzenie
zaspany poranek reanimuje moje ciało
a ja niechętnie nabieram z jego ust obrzydłe poszarzałe powietrze
a jednak dzisiaj znowu jestem

Panu Bogu rozsypały się kredki
nagle budzimy się z letargu
w zielonym szeleście zapachu pieniądza
a w życiu jak w sklepie wielobranżowym
wszystko na sprzedaż
ludzie jak marionetki
pozawieszane bezwładnie za kark na półkach
w ogłoszeniu czytam sprzedam pół kilograma miłości
prawie nieużywana
sprzedam swoją połówkę bo drugiej jakoś
nie mogę dopić
a ja cóż mam do zaoferowania
pół grama szczerości
i dziecinnie prostej naiwności

patrzę na dłonie matki pachnące oliwką
czekające na czas bez papierków
świstków natrętów i urzędników

podziwiamy wspólnie w szklanym
wszystko wiedzącym pudle
oś czasu przez wielkich krzykaczy
bezwstydnie nawijaną na palec
wpierającym nam że
kainowe piętno można
zetrzeć pumeksem
że lis jest jagnięciem
a my w tym chaosie
jak spod miedzy wyrwane

a kiedy będę duża
tak duża jak moja mama
założę szpilki
zabawię się w rozkazy
nakazy zakazy
świat padnie mi do stóp

stwierdzę że
kawa jest zbyt gorzka
szpilki są za ciasne
rachunki nie dla mnie
praca to zbyt odpowiedzialne

odstawiam dorosłe życie
na półkę
szukam po kątach świata
moich starych zabawek
życie znów jest beztroskie
nie przeszkadzaj
teraz czeszę moją lalkę

wiesz po drodze do szkoły
spotkałam NIEBO
było jakieś dziwne roztargnione i nagie
ubrane tylko w słomiany kapelusz
flirtowało ze słońcem

tak że aż wszystkie kropki
wyblakły biedronce
a wszędzie panuje pandemia
rdzawych piegów