Twórczość, Nie płacz Ewcia

Jest ogień, który parzy
i ogień, który ogrzewa
i taki jest
który zostawia zgliszcza

a wśród popiołu

diamenty

Czasem tak trudno o zwykły uśmiech...
Strzępy duszy potrzebują skrzydeł, które go przyniosą.

A jeśli miłość jest ciszą
jak ją usłyszeć w zgiełku miasta
kroki niespiesznie, kroki ulicy
chcę iść, biec...
wpaść i zapaść się w nią...

W tę ciszę wielokrotnie złożoną w kostkę...

Kilka dobrych wspomnień
wkładam do pudełka
zawiązuję czerwoną wstążkę
tylko tyle zostaje po tobie
jak pożółkłe listy
których nigdy nie napisałeś
do moich marzeń

Świeży łyk powietrza...
moja wolność ma już imię

na moje szczęście
nie twoje

Zanurzyć się w Tobie, aż po samo dno, zachłysnąć, wypłynąć i spojrzeć na świat inaczej - młodziej, rozsądniej...

Zaciągnąć się Tobą,
jak świeżym powietrzem, wspominać szept ust
pod sukienką w żółte kwiaty....

Od czegoś trzeba zacząć...

Jeszcze tylko jego dłoń na klamce drzwi....
Za ciepła, żeby odejść...

Po naszej miłości został tylko ciężar, który będą dźwigać nasze dzieci
i słowa, zbyt bolesne, żeby w siebie rzucać
stertę niedopranych spraw
spakowałam w czarne worki
- odzyskam siłę... i
kiedyś je wystawię
na śmietnik

Mówią, że ze szczęściem mi do twarzy, uśmiech trzyma serce

od kiedy się pojawiłeś moja dusza pokornieje, jakbyś rozgrzał, to co było martwym

na zmarnowane lata
spadła cicho ostatnia łza