Twórczość, Nataniel Gard

Każdy z nas ma pewną część w swoich myślach. Część, którą poświęca tylko dla drugiego głosu. Błagalnie krzyczy po to, aby go wysłuchać. Nie zawsze mówi o dobrych rzeczach, często namawia do tych gorszych. Czy to złe, że podpowiedział mi w jaki sposób zabić siódmą ofiarę?

Do Lucyfera,

nie potrafię udawać, że nie słyszę twego głosu. Dlaczego wciąż mówisz o morderstwie? To brutalne, to niszczy, to boli. Jesteś władcą moich myśli, snów. Ja nie chcę już zabijać. Daj mi odpocząć. Czuję na sobie piętno, widzę krew, którą już dawno zmyłem. Przestań, proszę.

Może trochę mi przykro, że nie ma Cię obok, ale tak być musi. Wiem, że to wszystko minie wraz z ostatnim liściem na drzewie.

Chciałabym zacząć wszystko od nowa. Znów się urodzić, ułożyć życie inaczej. Nie chcę widzieć tych twarzy, które przyprawiają mnie o dreszcze. Nie chcę widzieć mojej przeszłości. Odejdę bez słowa. Powrócę kiedy będę w stanie żyć. Żyć szczęśliwa.

Słyszę głos w mej głowie, typowo męski. Jest szorstki, ostry wręcz przeszywający. Słowa, które wypowiada łączą się w odrażające zdania. Przestań... Przestań, proszę. Ten głos wywierca mi otwór w głowie, przenika każdą komórkę mego ciała.

Znam Twoje myśli potworze, ale nigdy nie zawładniesz moimi. Myślałeś, że się poddam? Teraz jesteś mój, tak mi przykro kochanie.

Dni są ostoją noce zaś męką. Gdy ciemność nastaje myśli błądzą, brzask poranka je poskramia. Uśmierza ból i głęboko chowa je na dnie chaotycznej szuflady.

Cały czas czekałam na jakikolwiek znak, a Ty jak zawsze pojawiasz się niespodziewanie. Porywasz moje serce i uciekasz z nim w dłoniach. W tych dłoniach o których myślę nocami.

I znów tylko porwane kartki zostały. Doszczętnie zniszczone, zbrukane. Nie ma już dla nich żadnej szansy, gdyż moje słowa toną. Toną wśród sterty rozrzuconych bluzg.