Drogi Boże,
Piszę do Ciebie chociaż kilka słów...
Nie wiem czy w ogóle wiesz o moim istnieniu, czy to przeczytasz, czy serio jesteś tam w niebie...ale piszę, bo chyba niebawem się zobaczymy.Nie wiem czy to normalne, ale boję się tej chwili, w której to nastąpi...Czy to boli? Czy może zasnę i się nie obudzę ? Nie wiem... Mam 19 lat dla mnie mały jest świat.Szpitalne łóżko,cztery ściany, okno a za nim wysokie drzewa.Każdego dnia wstaję i uśmiecham się do samej siebie bo wiem, że jutra mogę już nie poznać.Odwiedzają mnie znajomi i rodzina, patrzą na mnie z litością nie wiedzą o czym ze mną porozmawiać bo prawie każdy temat nawiązuje do przyszłości. Dla mnie każdy ranek to wielka przyszłość. Żyję marzeniami, nie miłością. Nie chcę się do kogokolwiek przyzwyczajać bo nie chce później nikogo tu zostawiać . Nie mam siły oddychać, otwierać oczu i ust ... nawet najmniejszy uśmiech sprawia mi ból. Mimo to piszę do Ciebie Boże bo mam w Tobie nadzieję.Ufam Ci, wierzę że mi pomożesz...Proszę spraw by nie cierpiała moja rodzina bo ja jakoś sobie poradzę... Możesz zabrać mnie do siebie, możesz mnie zatrzymać, zrób co uważasz bo co zrobisz i tak będę Ci za to bardzo wdzięczna .Na pewno sobie poradzisz, przecież jesteś wielki.
Ja idę już spać, jeśli się obudzę to proszę o szczęście, którego mi brakuje. Jeżeli nie, to do zobaczenia.
Pozdrawiam, Julia.
