Twórczość, MrsCarax

Znowu stała się ich częścią. Częścią jej rodziny. To było tak przerażająco naturalne, że nikt nie zwracał na to uwagi. Nie na nią. O nią każdy się troszczył. Każdy był miły. Chyba nawet jej tata ją polubił. Ona lubiła ich wszystkich. Była tam dla nich. Pomagała jej. Przekomarzała się z nim. Doradzała jej z jej mamą. Dyskutowała z jej tatą. Piła herbatę z jej dziadkiem. I to wszystko było i jej, i jej. Ich obu. Choć formalnie tylko jednej. Tak naturalnie i uczuciowo. Już nie specyficznie.
Ich specyficzność przerodziła się w coś innego. W coś co było dla wszystkich oczywiste. Już nawet dla nich takie się stało. Traktowali się jak zwykle, choć nie był to dzień jak co dzień.
Ona [...]

Trochę się zgubiła, wiecie? Z tymże trochę jest zbyt delikatnym określeniem. Miała być w jednym miejscu. Wylądowała jakieś 6 kilometrów dalej. Mam dwie wiadomości. Jedną złą, a drugą dobrą. Dobra - nie była sama. Zła - musieli iść pieszo. Przez las. W nocy. I nie, ona nie szła z nim. Szła z nowo poznanym kumplem przyjaciółki. I wiecie co? Zupełnie się jej to nie podobało. Niby fajny, sympatyczny. Ale jednak obcy. I naprawdę nie było opcji, w której ktoś mógłby ich zabrać w odpowiednie miejsce. Szli i szli. Bo co innego mieliby zrobić? Nie mieli wyboru. Więc szli. To było ich jedyne wyjście. Ich.
Ale nie jego. Bo jak mógł pozwolić, by ona szła z obcym mężczyzną w takich warunkach? [...]

Ona była w wyśmienitym humorze, radosna jak nigdy. Coś się w niej zmieniało. Zawsze racjonalnie podchodziła do wszelkich spraw. Z pewnym dystansem. Z obmyśleniem i zarysowaniem każdego kroku. Każdy skutek czy przyczyna był w jej głowie. Zaskoczenie? Nigdy sobie na to nie pozwalała, wszystkiego była w stanie się domyślić i ta opcja jej odpowiadała. Do czasu. Bo przecież wszystko się nudzi.
Przestawała myśleć racjonalnie. Przestawała zachowywać się, jak "przystawało". Zwyczajnie żyła. Wychodziła wieczorami i wracała późną nocą, bo czemu by nie? Nadal pozostawała sobą, bo to było dla niej priorytetem. Być sobą. Zawsze i wszędzie, niezależnie od sytuacji. Fakt, nie zawsze nam się to udaje. Ale ona z ręką na sercu mogła powiedzieć, że się starała być po prostu sobą. [...]

Nadal się śmiali. Wśród ukradkowych spojrzeń, rzucanych pomiędzy słowami, ciałami innych ludzi. Otoczeni, ściśnięci między rówieśnikami, którzy śmiali się razem z nimi. A nadal byli przecież tylko dla siebie.
Pobudzeni, rozjuszeni, a przy tym trochę nieśmiali. W innej scenerii. W innym towarzystwie. Tak naprawdę sami nie wiedzieli, jak wszystko się potoczy. Ich codzienny rytm nagle zmienił bieg. A przecież nie widywali się tylko w samochodzie. Na tym się kończyło, a to było inne. Obojgu się to podobało. To było coś nowego.
Pomiędzy nieprzewidywalną rutynę udało im się wpleść coś zupełnie nowego.
Ona zaczęła żyć. Tak prosto i zwyczajnie w końcu zaczęła korzystać z tego co ma. A miała dużo. Była sprawna fizycznie. Zdrowa. Nie była brzydka, przykuwała uwagę. Nie chwilową, [...]

Gdy mieli siebie mieli wszystko. Trwali ze sobą kilkanaście minut. Tą głupią drogą do jej domu. Zawsze nieco dłuższą niż powinna była być. Dyskretnie przedłużany czas, w którym dzielili się mijanymi, miejskimi krajobrazami. Często jakimś zachodem słońca, czy kaskadą gwiazd na ponurym niebie. Rzadko widywali się rano. A nawet jeśli, nieco zaspani i jeszcze wczorajsi trwali jakby był to wieczór. Ich kolejny wieczór, w którym ona wracała do domu, a on patrzył na nią z troską dopóki nie zniknie w cieniu swego domu.
Śmiech zagłuszał każdy mocniejszy ryk silnika, choć i tym byli w stanie się zachwycać. Ona wcale nie mniej niż on. Wymieniali się spostrzeżeniami. Grali. Często na czas. Na zwłokę. Czasami grali, by pochwalić się większą wiedzą na [...]

tylko to, co ludzie chcą byśmy zobaczyli.

Orientujesz się,
że mnie nie ma.
Chcesz wrócić, ale to takie..
Banalne.
Głupie.
Szczeniackie.
To, że tęsknisz.
Nie przyznasz się.
Ale oboje wiemy, że tęsknisz.
Tak cholernie.
Czujesz tą pustkę.
Na Twoich dłoniach nic nie pozostaje.
Pustka.
Ona Cię przepełnia.
Całego, po brzegi.
Promieniuje od Ciebie.
Zachowujesz pozory,
grasz, uśmiechasz się.
Mówisz i wmawiasz sobie -
jest dobrze. Tak powinno być.
Ale wiesz też..
Że tak naprawdę,
nigdy dobrze nie będzie.

Najgorsze uczucie? Obojętność. I to, które czuję codziennie.
To, że jestem niepotrzebna.