Twórczość, mishya

Pobladło niebo, skowronek już nie ćwierka
A rumieńce smutku okryły mą twarz .
Och, jakże moja głowa jest ciężka
A Ty znów zapłakane oczy masz.

Sercu pisane jest siedzieć samotnie i gnić wśród krwi i kłamstwa. Nie zasłużyło na miłość i dobro. Życie, jako strażnik ciemności pilnuje, by do środka nie dostała się choć odrobina ciepła. To ma być kara za to, że próbowałam walczyć.

Jestem częścią siebie, choć jednak nie do końca pasuję do własnego ciała. Moja dusza jest osobną jednostką, która jednoczy się z sercem. Oni razem tworzą skomplikowany narząd, który wrzyna się w resztę wnętrzności sprawiając w ten sposób ból. Mój stan umysłowy zbliża się do granic wytrzymałości. Cała moja psychika jest jedną wielką tragedią z elementem komedii. Na tym własnie polega spektakl. Aktor musi sam uronić parę łez, być może wzruszając publiczność lub robić z siebie głupka, by inni się śmiali.

Jakie trzeba przemierzyć granice, by mieć na wyciągnięcie ręki własny lęk i wszelkie obawy ? Ile muszę jeszcze przejść ? Moim marzeniem jest wziąć sztylet i zabić wszystkie chore myśli. Tymczasem siedzę tutaj i użalam się nad światem, choć powinnam działać.

Ciężko ci jest uwierzyć jeszcze, że coś potrafisz, albo jakakolwiek rzecz ma sens. Tylko wiedz, że to nie jest jeszcze przegrana. Ty jeszcze możesz zwyciężyć.

Nie chcę nic od świata, to on wchodzi nieproszony do mnie wraz z innymi ludźmi, wzlotami i upadkami. Chcę żyć tak, aby przeżyć całe swoje życie wiedząc, że warto.

Poprzez zaistniałe w życiu sytuacje, trudy i kryzysy, zaczyna się inaczej patrzeć na życie, siebie, innych, zmienia się mentalność i świadomość postrzegania otaczającej własnej rzeczywistości.

Siedzę tu, obok Ciebie. Pomogę Ci, jeśli poprosisz. Przemilczę nasz wspólny ból. Wraz z Tobą, żalu, zatopię swe smutki w ciemności, jeśli sobie tego zażyczysz. Zostanę Twym wiernym sługą. Powiedz słowo, a opuszczę Cię. Nie pozwolę, by stała nam się krzywda. To nasz świat. Niech tak pozostanie.

Braki, braki, braki w duszy. Po co to opisywać? Nie ma nic. Jest tylko ciemność i ból. Ile rzeczy zauważa się siedząc samotnie w czterech ścianach ?

Czasem tylko księżyc zrozumie nasze nocne łzy i chęć ucieczki na drugi koniec planety. Bo samotność to takie dziwne stworzenie, które lubi budzić się w naszych umysłach i sercach nocą, kiedy w człowieku kłębi się najwięcej myśli oraz niedowierzeń.

Cisza, która szepce niedostrzeganym przez wielu krzykiem. Zamknięta pośród naszych myśli, w kącie, tuż pod oknem, gdzie skromnie wpada trochę blasku księżyca. Błaga, by wyjść na światło dzienne, ale my, niczym dzielni żołnierze, tłumimy ją, a wrzask serca maskujemy muzyką, która przemawia w naszą podświadomość. Powiedz szczerze? Czy ty też tak masz ?

Wiem, że kiedyś znajdę błękit na niebie za dnia, a w nocy dotknę gwiazd. Tylko nie dziś. Już nie mam sił na wychylanie głowy w przód.

Ciemność stała się moim przyjacielem. Polubiłam noc, choć niedawno tak bardzo się jej bałam. W ciemności nie udaję nikogo. Ciemność zastępuję mi bliskich, których w danej chwili po prostu nie ma. W kącie można sobie popłakać i powiedzieć sekrety, ciemność będzie milczeć, a cień świec miło otuli cię i ogrzeje.