Twórczość, milenusia

Ile małych istotek umiera, wtedy gdy zasługują na życie.
Serduszko przestaje już bić, oczka zamykają się.
Ich maleńkie ciałka pokrywa ziemia.
Nie słychać już płaczu, nie widać błysku małych oczek...
Zapada błoga cisza, tylko cichutko wiatr kołysze drzewa.
Po czystej jak łza dziecinie, zostaje tylko mała mogiłka.

Dzień się kończy, zapada zmrok.
Świat pokrywa się czarnym płaszczem rozgwieżdżonego nieba.
Wśród miliona gwiazd taka samotna.
Na trawie krople rosy, na twarzy krople łez.
Bo ktoś coś we mnie zbudował,
A teraz tak po prostu to burzy.
Może to tylko sen, który kreuje moja wyobraźnia,
A może to prawda, której się boję.
Tak nagle się pojawiłeś,
I tak nagle znikasz.
Bądź blisko, choć przez chwilę,
Bym mogła poczuć ciepło Twoich ust,
I słyszeć Twój słodki głos.
Widzieć promienny uśmiech,
I czuć bicie Twojego serca.
Przeżyć choć jedna krótką chwilkę,
I być blisko Ciebie.
Głos zadrży, serce zabije mocniej.
A na twarzy zagości uśmiech.

Jak wielkim cierpieniem owiany jest świat,
Ile w nim nienawiści i obłudy.
Ile łez i kropli krwi wylanych...
Tak wielki niepokój ogarnia ludzi..
By żyć, by żyć wolnym.
Czas się zmienia.
A ludzie nadal tacy sami,
Pełni egoizmu i pychy.

Gdzie miłość, gdzie szacunek ?
Ile wojen tyle cierpienia...
Ile cierpienia tyle łez.
Umierają zawsze Ci sami,
Jedno serce, jedna dusza, jedno ciało.
Jednak całkiem różni od siebie.
Różni bo każdy kochał inaczej.
Ktoś, kiedyś zabrał im tę miłość,
Do świata, do ludzi, do Boga.

Dlaczego wojna zabrała tyle bezbronnych istot ?
To wina Boga, świata, czy bezmyślnych zbrodniarzy ?
Świat oszalał ? Czy to ludzie chcą zbyt wiele ?
Ludzie...
Umarli, choć byli jak te nierozkwitnięte białe róże.
W ich życie wdarły się chwasty,
Ci którzy nie znają miłości i współczucia.
Co z bielą róż, co ze spokojem,
Jeśli na świecie tyle wylanej krwi.

Krzyczę w duchu, jak opętana.
Zniewolona w łańcuchach ludzkiej nienawiści.
Niezdolna do naprawiania błędów.
Zatopiona we własnych niedoskonałościach.
Lękająca osobistych marzeń...

Bezkresne potępienie dla samej siebie.
Skrwawione bezsilnością dłonie.
Naderwane resztki godności.
Wyrzucone na bruk ideały.
Znienawidzone wizje świata..

Nienawidzę Twojego uroczego uśmiechu.
Nienawidzę Twoich cudownych oczu.
Nienawidzę Twoich delikatnych dłoni.
Nienawidzę Twojego czułego ducha.

Nienawidzę Cię za to, że dałeś mi tyle szczęścia.
Nienawidzę Cię za to, że uchyliłeś dla mnie lazurowe niebo.
Nienawidzę Cię za to, że zabrałeś mnie na wycieczkę po własnych marzeniach.
Nienawidzę Cię za to, że byłeś dla mnie prawdziwym człowiekiem.

Nienawidzę Twojego nieustannego milczenie.
Nienawidzę Twoich niejasnych ignorancji.
Nienawidzę Twoich niepojętych zasad.
Nienawidzę Twojego niefrasobliwego postępowania.

Nienawidzę Cię za to, że wyrządziłeś mi tyle bólu.
Nienawidzę Cię za to, że skradłeś moje najpiękniejsze sny.
Nienawidzę Cię za to, że bawiłeś się mną jak marionetką.
Nienawidzę Cię za to, że po prostu się pojawiłeś.