Niepokój

Jak wielkim cierpieniem owiany jest świat,
Ile w nim nienawiści i obłudy.
Ile łez i kropli krwi wylanych...
Tak wielki niepokój ogarnia ludzi..
By żyć, by żyć wolnym.
Czas się zmienia.
A ludzie nadal tacy sami,
Pełni egoizmu i pychy.

Gdzie miłość, gdzie szacunek ?
Ile wojen tyle cierpienia...
Ile cierpienia tyle łez.
Umierają zawsze Ci sami,
Jedno serce, jedna dusza, jedno ciało.
Jednak całkiem różni od siebie.
Różni bo każdy kochał inaczej.
Ktoś, kiedyś zabrał im tę miłość,
Do świata, do ludzi, do Boga.

Dlaczego wojna zabrała tyle bezbronnych istot ?
To wina Boga, świata, czy bezmyślnych zbrodniarzy ?
Świat oszalał ? Czy to ludzie chcą zbyt wiele ?
Ludzie...
Umarli, choć byli jak te nierozkwitnięte białe róże.
W ich życie wdarły się chwasty,
Ci którzy nie znają miłości i współczucia.
Co z bielą róż, co ze spokojem,
Jeśli na świecie tyle wylanej krwi.