Twórczość, Milcząca

To nie był mój wybór,
choć coś zaniedbałam,
znów gdzieś nie poszłam,
nic nie powiedziałam.
To nie jest decyzja,
czy przełknąć mam łzy,
czy w twarz ci wykrzyczeć
jak świat jest zły.
Czy ulżyć emocją,
wyrzucić gdzieś gniew,
czy w ciszę się schować
i uciec gdzieś.
Chcesz obraź się, proszę,
moja w tym wina,
że gdy się początek
przede mną zaczyna,
uciekam daleko,
by sama z tym być,
by nikt mnie nie nakrył,
choć nie chcę tak żyć.
To boli - nie ciebie,
ten brak zaufania,
co w sercu jest zadrą,
gdy zamiast kochania,
ciąży tak strach
i niezrozumienie,
nie myśl, że twoje
to tylko cierpienie.
To nie był mój wybór,
cierpieć nie chciałam,
nie umiem inaczej,
nie ja wybierałam.

Gdy świt już zbudzi senny dzień
i co się zdarzy - próżny sen,
gdy myśli zbłaźni mała łza,
w twym sercu pozostanę ja.
Gdy noc zapadnie - zburzy świat
gdy dzień rozpocznie nowy start,
choć raz szczerze powiedz mi,
czy w sercu moim będziesz ty?
Czy z planet, co daleko świecą,
sczytasz jakąś swoją wiedzą,
że tam w oddali też coś jest,
że to nie tylko marzeń kres.
Wskaż mi niebo, swoje pokaż,
miejsce spotkań tam mi okaż,
spróbuj uśmiech mój przywołać,
płacz serc, ból ten racz odwołać.
Więc gdy nadejdzie głucha noc,
kiedy marzeń zgaśnie moc,
sprowadź mnie znów tu na ziemie,
niech co złe w dobre zmienię.
Pozwól mi żyć obok siebie ,
pozwól mi pokochać ciebie.
Razem uciec pozwól mi,
spełnij miłość, moje sny.
Proszę, jeszcze nie budź mnie,
jeszcze chwilę, może dwie,
chcę zatrzymać ten mój sen,
chcę być z tobą, kochać cię.

Chociaż nie raz jego wady
większe niż zalety,
chociaż bardziej lubi zdrady
niż miłość swej kobiety.
Chociaż nigdy nie zrozumie
łez co stale płyną,
już nie ważne - chce czy umie,
słowa często giną.
Chociaż kocha, wciąż powtarza
nie jednej swej kobiecie,
stale słowa swe odtwarza,
jest jeden twój na świecie.

Jeden, co potrafi wiernie
oddać, co ma w sercu.
Jest przy tobie czynnie, biernie,
w lutym, maju, czerwcu.
Kocha niezależnie kiedy,
w każdą porę roku,
i w bogactwie, w czasie biedy
trzyma tobie kroku.
Choć zniechęca dawna miłość,
dawny chłopak, tamten rok,
uwierz jeszcze w serc zawiłość
i zmień serca swego mrok.
Jest na świecie jeden taki
co uwierzy, pragnie, chce,
i w wypełni w sercu braki,
i pokocha kiedyś cię.

Nie dawaj mi więcej nadziei,
nie spełni się żaden ze snów,
nic już się nigdy nie zmieni,
nie cofniesz już tamtych słów.
Nie dawaj mi więcej powodów,
bym czuła się gorsza od innych,
dosyć już twoich wywodów,
wystarczy szukania winnych.
Nie krzycz, wstrzymaj frustrację,
dzisiaj ja już pasuję,
nie ważne kto tu ma rację,
nie ważne kto to zepsuję.
Koniec, cisza nastanie,
więcej cię nie zobaczę,
serce cierpieć przestanie
i więcej już nie zapłacze.

Zdarzył się cud tej nocy,
gdy noc wigilijna zapadła,
bez uczuć i bez pomocy,
ostatnia łza już upadła.

Usiadłeś znów przy wieczerzy,
opłatkiem się podzieliłeś,
kto wiedział, do czego to zmierzy,
kto zgadnie, czemu zraniłeś.

Coś cię znów rozgniewało,
bez wstydu, oporu i żalu,
czy właśnie tak być miało,
że święta spędziły w szpitalu?

Ostatnie już krople krwi,
ostatnie złamane kości,
końcowe już płyną łzy,
koniec naszych przykrości,

Zdarzył się cud tej nocy,
szpital uchronił od złego,
dosyć już cichej przemocy,
w końcu odejdzie od niego.

Cud nad cudami faktyczny,
że córka i matka przeżyły,
choć stan zdrowia krytyczny,
one do końca walczyły...

Pieniędzy masz masę - a jakże,
zakupy, fryzjer i kino,
dobrą posadę - to także,
kawior, szampan i wino.

Urodą kusisz, to tak,
każdy przyzna mi rację.
zmarszczek na twarzy brak,
przez trzecią już operację.

Przyjaciół uśmiech cię wita,
kiedyś sama ich stracisz,
w sercu prawda ukryta,
za miłość już nie zapłacisz.

Pamiętaj, że czas ucieka,
pieniądz ciągle ubywa,
jedno pytanie wciąż czeka:
Czy będziesz kiedyś szczęśliwa?

Nie mów mi dobranoc,
nie żegnaj ze mną dnia,
tak się wtedy boję,
w sercu wciąż to trwa.
Nie życz miłych snów,
uwierz - chcę do dnia,
nie wiem co przyniesie,
wiem, że ciebie da.
Powitaj ze mną świt,
ciesz się wspólnym słońcem,
ale nie mów - pa,
by to nie było końcem.
Więc nie żegnaj ze mną dnia,
tylko powiedz: kocham cię,
nie pozwól mi się bać,
wróć i przytul mnie.
Bo kiedy zamknę oczy,
wiem, że kiedy wstanę
pustkę dookoła
siebie tu zastanę.
A kiedy się pożegnasz,
nie wiem, czy na stałe,
takie mam wciąż myśli,
bo to, co tak wspaniałe
dobiegnie w końcu kresu,
skończy się coś znów,
więc nie mów mi dobranoc,
pocałuj, zostań tu.

Nie kochasz mnie tak jak jej,
nie patrzysz tak w moje oczy,
z nadzieją w sercu jest lżej,
lecz w tej kwestii ona się kończy.
To jej kochasz serce,
to ją wybrałeś,
to ją trzymasz za ręce,
to jej szukałeś.
To z nią spędzasz czas,
wspólny świat tworzycie,
nie rozdzieli nic was,
bo kochasz ją nad życie.
Mimo to kocham
choć serce zajęte masz,
nie umiem nic poradzić,
ta miłość jest bez szans.

Nie patrząc, widzieć twą postać,
dotykać nie czując twej skóry,
otrzymać i w zamian coś dostać,
i siłą woli znieść mury.

Milcząc chcę krzyczeć twe imię,
tańczyć w rytm głuchej ciszy,
znaleźć sens zanim zaginie,
tam gdzie nikt nie usłyszy.

Poważnie wyśmiać swe lęki,
nocą w słońcu się schować,
słyszeć te serca dźwięki,
ulotne chwilę przechować.

Śmiać się smutno z rozpaczy,
nie mając ran, mieć blizny,
być gdzie nikt nie zobaczy,
zrozumieć serce mężczyzny.

Zabrakło powietrza, kochany,
do płuc nie dotarł już tlen,
odeszłam w świat mi nieznany,
zapadłam w wieczny sen.

Nie chciałeś iść ze mną, no cóż,
poszedłbyś z inną kobietą,
nasz związek to papier i kurz,
i łza pod moją powieką.
Wybrałam się sama, samotna,
może zazdrość twą wzbudzę,
rzecz się stała okropna,
ja już się nigdy nie zbudzę.

Byłam w teatrze, kochany,
spektakl się właśnie zaczynał,
gdy ktoś wtargnął niechciany
i z bronią w ręku poczynał.

Mogłam zadzwonić, więc łkając
wołam twe imię, to na nic,
nikłej nadziei szukając,
sięgałam już bólu granic.

Teraz to wszystko widzę,
padły śmiertelne strzały,
sama przed sobą się wstydzę,
że oczy nic nie widziały.

Części z nas wolność zwrócili,
dzieci, ciężarne kobiety,
i rannym wyjść pozwolili,
nas zostawiono, niestety.

I nagle cisza zapadła,
nastały egipskie ciemności,
nadzieja w sercu upadła,
odeszłam w kraj niewinności.

Zabrakło powietrza, kochany,
do płuc nie dotarł już tlen,
odeszłam w świat mi nieznany,
zapadłam w wieczny sen.

23-26.10.2002, Moskwa

Spojrzysz tak czule, odwrócisz wzrok,
dotkniesz mej ręki i zrobisz krok,
otulisz swym ciałem tak jak nikt inny,
scałujesz z mych ust posmak niewinny.
Powiesz, że kochasz, że tylko mnie,
zliczysz mi gwiazdy na nieba tle,
razem spłyniemy w otchłań bezdenną
i spędzisz wraz ze mną tę noc bezsenną.

A kiedy poranek nas dwoje zaskoczy,
historia koło znowu zatoczy,
będziemy tak trwać, aż do znudzenia,
aż w końcu w nas coś się pozmienia.

I spędzisz ze mną tę noc bezsenną,
razem spłyniemy w otchłań bezdenną,
zliczymy gwiazdy na nieba tle,
powiesz do ucha, że kochasz mnie.
Scałujesz z mych ust posmak niewinny,
przytulisz mnie mocno, tak jak nikt inny,
dotkniesz mej ręki i zrobisz krok,
spojrzysz tak czule, odwrócisz wzrok...

A kiedy tylko zostanę sama,
skończę już wierzyć w ludzi,
zaboli dawno zadana rana,
dawny strach znów się rozbudzi.
Gdy będę sama, ostatni już raz
spojrzę na siebie z boku,
zobaczę, że zamiast serca mam głaz,
nie zniosę już tego widoku.
Zliczę wady i wszystkie zalety,
i tak to już czasem bywa,
że człowiek się stara, ale, niestety,
z lepszymi od siebie przegrywa.
Co człowiek wart, gdy sam zostaje,
nikomu już nie zależy,
wierzyć we wszystko nagle przestaje,
bo w niego nikt już nie wierzy.
A kiedy tylko zostanę sama,
skończę już wierzyć w ludzi,
zaboli nowo zadana rana,
a strach już nigdy nie wróci.