Twórczość, Michał Kościej

„Najgorszą rzeczą jaką możesz zrobić w życiu to spędzić je z niewłaściwą osobą. Na tej planecie żyje siedem i pół miliarda ludzi, a ty spotykałeś swoją drugą połówkę 20 mil od domu(?)”

Daniel Sloss "Jigsaw"

……Spragniony czucia miłości……

O tak! Jakże pięknie ubieramy miłość w słowa. Nie tylko ubieramy, ale też serce i dusze wciskamy w nią na siłę. I po co to wszystko? Przecież miłość niczym kobieta najpiękniejsza jest naga. Czemu z takim uporem chcemy ją nasycić jakimiś cechami, zdefiniować, opisać? Czy sama w sobie nie definiuje się wystarczająco? Czy nie można jej czuć bez tej całej otoczki ognia, niepewności i szaleństwa? Przecież jak jest miłość, to jest cały czas w nas w środku. Jak śpimy, jak jemy, oddychamy, pracujemy, pieprzymy, marzymy. Jest z nami do końca i nie podobna gubić jej gdzieś po drodze.

...Co nieco, o bohaterach już wiemy, wróćmy zatem na naszą imprezę w Marcowym.

10 minut zerkali, badali, podpatrywali, myśleli i zaiskrzyło. Zawsze uważałem, że to najtrafniejsze określenie jakie człowiek wymyślił. Żeby coś zapłonęło iskra pojawić się musi. Ułamek sekundy, który wznieca ogień, mniejszy czy większy, wieczny czy chwilowy. Jaki? To okaże się z czasem, czym go nakarmimy, czym polejemy, ale nie ważne jak wiele materiału będzie bez tej chwili iskry nikt się nie ogrzeje. Czym byli wiedzeni? Kto zgadnie? Alkohol? Kokaina? Nastrój? Tego nikt nie wie. To dzieje się samo z siebie i nie posiada żadnych reguł, które można zdefiniować. Kilka tysięcy lat i kilkaset najświetniejszych umysłów tego świata nie wystarczyło i ja za pomocnika mając jedynie czerwonego gauloises’a i [...]

...na okres niemal bieżący zarządzana przez jego dwóch synów.

Lola Sikorska. Ah Lola... Połowa warszawy – przynajmniej ta, która kiedykolwiek ją spotkała – marzyła, żeby się z nią przespać. Jedna setna pragnęła lepiej ją poznać i się przespać, a co najmniej jedna pięćset tysięczna chciała spędzić przy niej resztę życia. I nie mówimy tu tylko o męskiej części miasta. Urodzona na Woli w familii istnych nieudaczników. Ojciec adwokat, którego ambicji i marzeniom zawodowym dorównywała jedynie liczba przegranych procesów. Matka, kosmetyczka, plan na szczęśliwe życie oparła na swej nieziemskiej wręcz urodzie – nie wyszło, nigdy nie wychodzi. Trzydzieści jeden lat życia minęło jej na walce. Tak, Lola była największą wojowniczką trzeciej RP przy, której rzesze aktywistek przypominają parafialne kółko różańcowe. Jej [...]

Opowiem wam dziś historię pewnej pary. Pary dziwnej, bo w zasadzie parą niebędącej. Chociaż parę razy w parze ich widziałem.

Wszystko zaczęło się w najjaśniejszym mieście nadwiślańskiego kraju, to jest naszej aktualnej stolicy – przynajmniej na razie, wiadomo, w Polsce wszystko niepewne. Mowa oczywiście, o Warszawie. Także, jak już mamy krajobraz naszkicowany, to wypadałoby go trochę wypełnić. Wieczór czerwcowy, hotel Marcowy, impreza firmowa. Ludzi setki może nawet dwie. Genderowo raczej remis, panowie w lekkiej przewadze. Panie jak pawie pióra, wszystkimi kolorami suknie, sukienki, spódnice i garsonki się mienią, całe piękno świata w jednym miejscu oferują. Śmiechu co nie miara. A im mniej alkoholu w butelkach, tym śmiechu więcej. Śmiechu no i tańców. Wirują więc dżentelmeni w ciemnych garniturach z kolorowymi [...]

Idę środkiem niekończącego się korytarza, którego zieloność wszelkie kategorie zieloności dawno przekroczyła. W panice, graniczącej z obłędem rozglądam się za twarzą, w której na ten krótki - choć krótkość niepewna w polskich kolejach wszystko niepewne – czas podróży, będę mógł się zakochać, a jak nie zakochać to chociaż zatracić. Niestety nic. Nie, że twarzy do zatracenia nie ma, w sensie ścisłym żadnej twarzy nie ma. Jadę sam – przez sekundy ułamek uśmiecham się pod nosem, "puścili skład tylko dla mnie", ale to głupia myśl, alkoholowa zawsze głupia. Sam w nocnym pociągu, prawie jak Kewin. Sam nie licząc bezdomnego, ale bezdomni są nikim, a może niczym? Nie wiem, ciężko powiedzieć – w Kewinie też jakiś był.

Chodzi mi o to, że [...]

Maria Paszkowska, data urodzenia 4 grudzień 1992 rok, miejsce urodzenia Kraków, miejsce zamieszkania os. Bohaterów Września, Kraków Nowa Huta, a w zasadzie jej kres, czyli ukres, Ukraków popularny Urów.

W szkole mówili na nią Maria, rodzice Marysia, dla przyjaciół zawsze była Mysią. Kim była dla mnie? Nikim, niemowlęciem drącym się całe noce. Dzieckiem biegającym po osiedlowym trawniku na utrzymanie, którego spółdzielnia ściągała od nas krocie. Dziewczynką, całą wieczność wstrzymującą sklepową kolejkę, nie wiedząc czy 50 groszy przeznaczyć na gumę, czy lizaka. Panienką, której piesek zostawiał na chodniku kupy równie wielkie i paskudne co on sam. Ot zwykła córka mojej niezwykłej sąsiadki, i jej nieprzeciętnie przeciętnego męża. Paszkowscy byli pierwszymi ludźmi, których poznałem w 1991r. Był to mroźny listopad, nawet jak [...]

- A marzenia jak się do tego mają? – zapytał Krzysztof z uśmiechem na wizerunku próżności. Padł sygnał, ustalone hasło, słowo klucz „marzenie” w formie dowolnej, moja rola skrzydłowego zakończona. Przywitałem ten fakt nie bez otuchy, niepojętym jest dla mnie jak facet z obliczem, jakby je sam ‘Michał Anioł dłutem haratał’ może mieć takie problemy w zawiązywaniu przelotnych stosunków między płciowych. Od dobrych dwóch godzin asystowałem tej nadprzyrodzonej mieszance genów w pojedynku z osobniczką, której facjata może do wielkich artystów tego świata się nie kwalifikowała, ale żaden rynkowy malarz by się jej nie powstydził. Byłem już dobrze zmęczony podkręcaniem tematów i podkreślaniem niezwykłości osoby Krzyśka, której tak naprawdę podkreślać nie było trzeba. Wstałem i z grzecznym ukłonem, może nawet nazbyt, [...]

Ciotka nie żyje. Pogrzeb był długi i niezbyt interesujący. Ksiądz młody i opieszały, przemówienie wuja, słabe – suche i bez polotu. Tłumaczyłem, że nie nadaje się żeby deklamować, ale nie chcieli mnie słuchać. Nie, że się ze mną nie zgadzali, bo wiem, że zgadzali się jednogłośnie, w duszy – głośno nie wypadało. Stał nad trumną i większość mruczał pod nosem, nawet megafon nie pomógł. Dobre momenty – bo były takie – bez skrupułów niszczył niewyraźną dykcją i przeciągłym szlochem. Przestałem słuchać w połowie, choć gdy czytałem ją dzień wcześniej nie mogłem się doczekać wygłoszenia.

Cmentarzem sunęły pożółkłe liście brzóz, popychane lekkim, październikowym wiatrem. Mroźnym, ale nie gryzącym. Niebo wciąż zachmurzone, bez kropli deszczu, straszyło wszystkich pochopnych pogrzebników. Wśród nich mnie [...]

Nagle, roześmiała się tym rzadkim, subtelnym śmiechem - szczerym.
- Drapiesz - powiedziała patrząc w moje oczy, wystające spomiędzy jej ud
- Ty też - odpowiedziałem

Wszystko szare. Bloki i niebo, budynek szkoły z czerwonej cegły, żółta elewacja i okno białe,...szare. Drzewa w parku, brzozy zielone i dęby, buki, jarzębiny, topole i klony,... szare. Szare ławki między nimi i wiewiórka w konarach skacząca, pszczoły bzyczące, kwiaty nektar dające,... szare, dzięcioł robaczywą melodie wystukujący, szary... i melodia szara. Staw różowymi liliami wypełniony, rzęsa i trzcina,... szare. I szary chodnik szarością większą niż zwykle się mieni. Cały świat zapomniał o barwach swoich, wypaczył je i wybielił.

Siedzę, patrzę przez szybę na to wszystko i smutno mi. Tęsknie za czasem, kiedy każdy szczegół i każdy detal przestrzeni dostrzegałem. Kiedy magia ją wypełniała, kiedy cuda na każdym kroku widziałem. Niezwykłość rzeczy zwykłych. Wszystko zniknęło jak pamięć po zetknięciu młotka z [...]