Twórczość, mich11

Jak dawno już, wyglądał tak
Namalowany smiechem świat
Gałęzi trzask, strumienia blask.
Sternikiem szczęścia, polny kwiat.
Ach, jakże to?
Pytają mnie
Ze na tym świecie siedzi zło?
Och, widzisz więc, nasz czas tak mknie
Żeby zrozumieć dobra sens
Wpierw poczuć krzywdy-choćby woń
Posiąść wszystkie z naszych klęsk
Wpłynąć na życia - pełną toń

Ludzie trwają niczym głazy
I choć twardzi jakby skała
Nikt z nich nie jest bez skazy

Żywot człowieczy bez mała
Podmuchem wszechświata-chwilą
Dopełnia się przeznaczenie

Ludzką naturę chciwą
Zabierze w te otchłanie
Snu wiecznego potajemne
Wieczności ów zawołanie

W przestrzeni oznaczonej
Kierunkiem i zwrotem
Podróżuj swobodnie
Lecz w stronę tylko tobie znajomej
Pamiętaj
Wieczny jest strach przed czasem
Pomyśl
Jak wiele jest smutków i radości
Wewnątrz próżni nieokiełznanej
Pośród popiołów i kości
Odnajdź
Zapach rosy porannej
Czystej radości

Stan pustki i mroku
Raj życia i śmierci
Blask dodaje uroku
Dokoła żywota się kręci
Nieuchwytny raj
Wędrowiec zbłąkany
Znalazł ów srebrzysty gaj
Pośród kniei zasadzany
Przez aniołów zastępy
Co stąpili na ten padół życia zaklęty
By radości ożywić kępy
Kto znajdzie niech będzie przeklęty
Doświadczy tego co potępione
Skrępowany przez rozstania pręty
Cierpieć: przez naturę słowo uzgodnione

Popełniając błędy uczymy się pewnych wartości. Lecz tylko po to by zapomnieć o tym co nauczyliśmy się wcześniej.

Idąc i patrząc na swój cień myślę... Kimże jest ów cień? Czy to on wypełnia pustą przestrzeń światła czy też to ja jestem pusty, pusty w środku i zasłaniam piękno tego świata.