Twórczość, metallvica

Uważaj, życie jest pełne niespodzianek i zakamarków, z których może wyskoczyć cień kuszących możliwości. Nie daj się zwieść...

Uwielbiam ten moment kiedy po chwilach niepewności w mojej duszy świeci światło, które sprawia, że promienieję razem z nim.

Tylko głupiec, albo spragniony sensacji poeta wyszukuje usilnie problemów, gdy otacza go samo dobro.

Mam na Ciebie ochotę – powiedział – cały czas, bez przerwy. Nie potrafię zebrać myśli. Nie umiem opanować dłoni, skoncentrować spojrzenia. Przyciągasz – wyznawał nieustająco – jak magnes, nawet bardziej. Nie potrafię się od Ciebie oderwać. Chłonę Twój każdy oddech. Czasem tylko tego potrzeba by funkcjonować. Wiesz…

Nagle zamilkł. Zapadła cisza, która pozwoliła trwać spojrzeniom.

Oczy skierowała na jego usta.
Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć palcem dotknęła delikatnie jego szyi.
Zmrużył oczy. Siedział bez ruchu czekając na jej kolejny krok. Musnęła ustami policzek jednocześnie głaskając Go po karku niczym kota spragnionego pieszczot.
Ich lekko rozchylone wargi zbliżyły się.
Poczuła ciepły, podniecający oddech, który wywołał na jej ciele dreszcze.
To wszystko trwało kilka chwil, a jednak… Jednak wydało się jakby czas przestał [...]

Było cicho. Siedziała sama w półmroku pokoju jakie dawały zapalone świeczki o zapachu cytryny. Wpatrzona w ciemny sufit chwilami uciekała w marzenia. Tworzyła swoje własne teorie spiskowe, historie oraz planowała wydarzenia, których finał nigdy nie nadejdzie.
Światło jakie padało na jej twarz było wyraźne i podkreślało jedną z ciemno pomalowanych powiek dziewczyny. Co chwilę przymrużała oczy odbiegając od rzeczywistości, wspominając przeszłość, która nieustannie do niej wracała, tkwiła w jej pamięci niczym gwóźdź chirurgiczny służący do wprowadzenia odłamów kości w bezruch. Przeszłość siedziała w niej dokładnie tak samo, jednak w przeciwieństwie do chirurga,który składa ciało w jedną całość z czasem zrośnięcia kości rozkładała ją na jeszcze mniejsze cząsteczki i sprawiała, że cała się kruszyła. Jej umysł, uczucia... Była bezsilna. Gwóźdź przeszłości wbił się tak mocno, że niekiedy zwijała się z bólu na swoim łóżku błagając Boga o pomoc.
Nieustannie powracające obrazy. Mnóstwo obrazów, które zaśmiecały jej zainfekowany bólem umysł...

Szczęście jest dowodem na to, że życie nie jest takie straszne i złe. Bywa okrutne, ale najważniejsze to odnaleźć w nim źródło radości i popłynąć mimo wszelkich lęków.