Twórczość, Mens aegra

Wzajemność nie istnieje, wymieniamy się rolami.
Bo cierpienie zawsze przeplatało się z miłością.

Nienawidzisz, gdy kocham, a ja kocham nienawidzić.
Niszczysz mnie świadomie, wyrywając mój gniew.

Kiedyś zdjęłam swoją blokadę, by uwięzić twoje ciało i uczucia.
Teraz ciszą zamykasz mnie ponownie, byś sam mógł się otworzyć.

Przeszłość wymyka się z każdego rozcięcia, które masz w sobie.
A ja jestem jak alkohol, którym polewasz rany.

Nie możemy być dla siebie, lecz bez siebie nie istniejemy.
Jesteśmy na granicy bycia.

My, aktorzy jednej roli w swoim marnym układzie.
Łzy cieknące w kolejnym akcie słabości.

Kończąc ten dramat chcę usłyszeć jedno, zostań.
Zostań, rano chcę zobaczyć jak tęsknisz za miłością.

wróć,
wróć do mych sinych ust, które za sobą zostawiłeś
poczuj metaliczny chłód sączący się z każdego pęknięcia
brunatna maź znów spowije twoje usta
wpełznie, by wypełnić to, czego nie zdążyła przedtem
otwarte rany nie chcą się zagoić
cierpienie to rozkosz, w której się zatracam
rozdrap to, co okaleczyłeś, bo wtedy byłeś
bo wtedy byłeś...

kolejny wieczór karmisz się iluzją
projekcje wyobraźni spływają po prawej półkuli
myśli krążą w przeszłości ulotnej
a ty nadal walczysz, by dokonane jeszcze się nie wydarzyło

rozczarowanie opadło, naiwność wyschła
głód więzi i emocji zaspokojony
znów zbierasz zdrowe plony
ty wystarczasz dla samego siebie

zmiana klimatu
czas nas uczy swobody

człowiek - linia prosta
przecięty przez drugą
pod kątem, w stopniu

zbiór punktów
tworzących całość
kruchą

ulegnie załamaniu
czy pomknie dalej
ile razy jeszcze

przecięta moja linia
przecięta twoja linia
linia życia

Zatracasz się w swojej dumie, tworząc mur pogardy dla innych. Lecz czy zastanawiałeś się nad tym, że każdy mur można obalić?

Do t.