Twórczość, Memfis

Kiedy byłam małą dziewczynką potrafiłam ulepić z plasteliny prawie każdy kształt i niemalże cały świat. Sadzałam na dachu domu konie, myśląc, że potrafią latać. Lepkie dłonie wycierałam w różowy sweterek, który niegdyś był nim naprawdę. Plastelinę zza paznokci wydłubywałam wykałaczką, którą wcześniej rzeźbiłam twarz uśmiechniętej kobiety. Dziś ulepiłabym rzeczywistość i jedynie niebo byłoby bliżej ziemi. Na wszelki wypadek, gdybym musiała uciekać przed latającymi końmi.

Niewinność jest delikatnością.
Tak czystą, a zarazem pełną zgrozy i zadumy.
Wykąpana w nucie nikłego piękna, opleciona cierniami.
Pogrążona we śnie, czekająca na ostateczny koniec.
Przeplatana cierpieniem, znosząca wszystko z pokorą.
Delikatność jest wrażliwością na wszelakiego rodzaju bodźce zewnętrzne.
Płonąca od środka żądzą, powierzchownie zaś cnotliwa, przytakująca losowi.
Idealnie nieidealna. Przepasana wiankami z róż klujących Jej delikatną skórę.
Skromność zanurzona we wstydliwości.
Pragnąca kochania.
Niewinność jest dla mnie jak Niebo.
Nocne, pogrążone w licznych Gwiazdach, wprawiające w osłupienie.
Uzależniające do granic możliwości.
Niewinność jest Niewiastą, a zarazem Kobietą z charakterem.
Niewinność jest spokojną Śmiercią.
Przychodzącą finezyjnie, zabierającą to, co należy do Niej, zostawiając po sobie smutek i żałość przejmującą Nasze zbolałe serce.
Tak piękna jak letni, mroźny poranek w skrzydłach konającego motyla...