Idąc do Ciebie, zgubiłam się po drodze i od tamtej pory nie mogę siebie znaleźć. Nie wiem, kim jestem. Gubię się, potykam, nogi mi się plączą. Błądzę we mgle. Jesteś moim grzechem, moją duszą, moją zgubą i wszystkie przeklęte drogi prowadzą do Twojego więzienia. Dlaczego to robisz? Zostaw mnie. Odejdź. Obydwoje dobrze wiemy, że to nie skończy się dobrze. Paranoja. Obłęd. To jak powolna destrukcja. Umrzemy, wyrywając swoje zepsute serca. Umrzemy, kochając i nienawidząc.
Bądź.
Nie znikaj.
Nie uciekaj.
Zostań.
Na zawsze.
Do ostatniego wdechu.

Musisz mi pomóc, bo za dużo we mnie uczuć. Musisz mi pomóc, bo Samotność przyszła na herbatę. Musisz mi pomóc, bo się gubię, rozpadam, usycham. Musisz mi pomóc, bo boję się ludzi. Musisz mi pomóc, bo życie wypadło mi z dłoni. Słyszysz? Krzyczę, że musisz mi pomóc, bo coraz mniej mnie jest. Musisz mi pomóc, bo nie mam już sił. Musisz mi pomóc, bo zostałam zamknięta w szklanej kuli. Musisz mi pomóc, bo się duszę. Kochanie, musisz mi pomóc, bo miłość mnie opuściła i pozostawiła bolesny ślad w duszy mojej. Miłości moja, wróć. Nie możesz mnie przyciągnąć na sam brzeg krawędzi i zostawić. Pamiętasz, co mówiłaś, miłości moja? Tak ładnie kłamałaś, tak pięknie obiecywałaś. Mówiłaś, powtarzałaś, deklarowałaś, że my to sprawa jasna, że my to na zawsze. Gdzie jest Twoje zawsze? Czyżby nigdy nie było? Zawsze zwiędło na polanie fałszu, nienawiści i wstydu. Zawsze umarło. Zniknęło. Rozpłynęło się w powietrzu. Miłości moja, ja nadal tutaj stoję i obiecuję, że dam Ci wszystko, czego zapragniesz. Wróć, bo tylko Ty mnie możesz uratować z mroku mej rozpaczy.

Coraz częściej chodzi za mną wrażenie, że nie pasuję do tego świata. Jestem poza nim. Obserwuję co się w nim dzieję, lecz nie przeżywam tego. Straciłam smak. Stałam się gorzka. Moja dusza należy do innej epoki. Tutaj - jestem tylko widzem. Błądzącą turystką. Potrzebuję zrozumienia. Potrzebuję słów. Spierzchniętych warg, szepczących dobranoc. Ciepłych ramion, które będą ogrzewać mnie w mroźne dni. Potrzebuję, by ktoś o mnie pamiętał.