Coraz częściej chodzi za mną wrażenie, że nie pasuję do tego świata. Jestem poza nim. Obserwuję co się w nim dzieję, lecz nie przeżywam tego. Straciłam smak. Stałam się gorzka. Moja dusza należy do innej epoki. Tutaj - jestem tylko widzem. Błądzącą turystką. Potrzebuję zrozumienia. Potrzebuję słów. Spierzchniętych warg, szepczących dobranoc. Ciepłych ramion, które będą ogrzewać mnie w mroźne dni. Potrzebuję, by ktoś o mnie pamiętał.