Twórczość, Mayumi

Życie rzuca nam wiele kłód pod nogi, rzecz w tym, żeby nauczyć się je przeskakiwać.

;)

I w końcu się stało, co stać się pewnie miało,
nienawiść spowiła Twe ciało.
Powiedziałeś to, ot tak sobie, jakby było niczym.
Co wtedy poczułeś?

I w końcu się stało, co stać się pewnie miało,
nienawiść spowiła Twe ciało.
Odwróciłeś wzrok, nie mówiłeś już nic.
Wszystko było jasne?

Otóż nie, Mój Drogi, nie było.
Być może dla Ciebie, lecz dla mnie katorga,
nie wiem co robić, nie wiem co myśleć.

Już nie wiem, już nie wiem, już nie mam siły.
Bezradność mnie ogarnęła..

Czy smutek może boleć, mój Drogi?
Czy to tylko głupie pytanie, czy też prawdziwy problem?
Wyobraź sobie, jak czuję się dziewczyna... (Kobieta?) przekraczająca granice dorosłości, bez żadnego wsparcia.
Kłody pod nogi rzucają ludzie...
Te mniejsze nauczyłam się już przeskakiwać, ale co z tymi większymi?
Coraz mniej zaczyna mi się to podobać, mój Drogi.
Coraz mniej rzeczy mnie cieszy, coraz mniej...
No właśnie.
Czas ucieka, nie ma czasu, trzeba brać się do roboty, a co jeśli się nie chce? Lenistwo? A może jednak coś innego?
Dlaczego patrzysz na mnie przez pryzmat kogoś?
Dlaczego odgrywasz się, chociaż nic Ci nie robię?
Dlaczego te myśli nie dają mi spokoju?
Nie mam siły...

Siedzę nad przepaścią życia..
Co mam robić, gdzie się udać?
Boję się głupiego tycia.
Co mam zrobić, komu ufać?

Boję się, głupiego tycia, lecz nie tylko,
bo też życia!
Co jak sobie nie poradzę?
Co jak myśli będą złe?

Co mam zrobić, jak ocaleć, w tym chaosie w którym żyję.
Myśli złe przychodzą codzień,
nie odejdą już tak łatwo.
Trzeba tylko twardym być? I co jeszcze? Tylko śnić?
Dużo pytań i brak wsparcia oto proszę ja "otwarta"*

*otwarta - w sensie ujawnienia (otworzenia) swoich uczuć.