Twórczość, martynkaaa456

I kiedyś może się dowiesz
Ile to wszystko kosztowało mnie
Nie wiem co mam Ci powiedzieć
Łatwiej jest milczeć, przecież wiesz
I czasem pytasz "co jest"
Myślę "wszystko", mówię "nic"
I to takie oczywiste
Że miłość osłabia mnie "a bit"
Uśmiecham się, choć to uśmiech przez łzy
Nie wiedziałam, że ktoś ważny stanie się
Że to będziesz Ty
I uciekam w siebie samą, chowam się
Chyba jestem przerażona, boję się
Co dzień bije się z myślami
Czy będzie ok?
Nie wiem tego, Ty też nie wiesz
W jedną całość zbierasz się
Choć oboje przeżyliśmy wiele rzeczy złych
Chciałabym w uśmiechu spędzić
Pozostałe dni...

Uśmiecham się – do Ciebie
Uśmiecham się – dla Ciebie
Ukradkiem łzę wycieram
abyś nie widział jak wewnętrznie umieram
Budzę się – z nadzieją
Zasypiam – ale wcześniej męczy bezsenność
Myślę czasem – o nas
Że będziemy razem, że nic nas nie pokona
Razem – raźniej i łatwiej iść przez życie
I nie chcę umierać – nawet wewnętrznie i skrycie
Chcę jedynie trzymać Twoją dłoń
Proszę – prowadź mnie przez życie.

Hej, ja kocham Twój śmiech,
ale czasem gaszę go w minutę lub w dwie.
Hej, ja kocham Twój uśmiech,
lubię patrzeć na nas, a nie na samotne odbicie w lustrze.
Hej, ja kocham Twoje oczy,
moje czasem błagalnie wołają pomocy.
Hej, ja kocham Twoje usta,
dzięki nim mija lęk i okrutna pustka.
Hej, ja kocham Twój głos,
uspokaja mnie kiedy mam już dość.
Hej, kocham być w Twoich ramionach,
wtedy czuję się bezpieczna, potrzebna i chroniona.
Hej, jesteś dla mnie ważny,
czasem za bardzo daje wolną rękę wyobraźni.
Hej, nie chcę Cię stracić,
świat bez Ciebie wiele razy ze mnie zadrwił.
Hej, jestem egoistką,
chciałabym zbudować nam bezpieczną przystań.
Hej, przepraszam, że płaczę,
ale niektóre sytuacje rzucają mnie na parter.
Hej, ja nie chcę umierać,
nie zostawię Cię na świecie w którym kłamstwo i nieład.
Hej, możesz na mnie liczyć,
pomogę Ci zawsze i posiedzę z Tobą w ciszy.
Hej, odezwij się do mnie,
nie chcę żebyś był tylko jednym z pięknych wspomnień.

Wierzę w nic, nie wierzę we wszystko
zamykam oczy, wszędzie spotykam się z hipokryzją
gaśnie uśmiech, milkną usta
płynących łez wybija godzina dwudziesta ósma
zapominam imiona, nie chcę pamiętać twarzy
a to, co boli ukrywam,
chowając skronie we wspomnień wodospadzie
myślę czasem i przestaję myśleć
chcę usnąć i znów obudzić się o świcie
a po chwili chcę zamknąć oczy i nigdy nie otwierać
kolejny dzień uczę się jak żyć od zera
myślę czasem, chociaż nie chcę myśleć
ale one wciąż są, nie przestają istnieć
strachy z przeszłości powodujące niemoc
i powodujące, że zanika gdzieś Eos
znów zły sen, znów zła noc i bezsenność
spoglądam w tą czarną przepaść przede mną
smutne wizje, nie oparte na realiach
lecz zamykam w sobie uczucia,
aby nie rozbić się na życiowych skałach…

Każdego dnia coraz bardziej,
nie rozumiem tego świata.
Dlaczego na śmierć
brat skazuje swego brata?
Czemu po drodze życia
tracimy sens istnienia
i mimo naszych starań
nikt nas nie docenia?
W tym dzisiejszym świecie
wiele zmian przed nami,
zapominamy jak kochać
i jak być kochanym.
Zapominamy o sobie
w tym codziennym pędzie,
a naszym motto jest
"co ma być to będzie".
Rządzi nami złość,
chęć zrobienia krzywdy,
zagłuszamy sumienie
czujemy się niewinni
Nie chce nam się starać
i nie widzimy sensu,
z dnia na dzień docieramy
do granic życiowego nonsensu.
Sięgnij po lustro
i spójrz prawdzie w oczy
smutna twarz, błędny wzrok
znów nie spałeś w nocy...
Czujesz się jak więzień,
co skazany jest na życie
nie widzisz pozytywów
i często płaczesz skrycie.
Czasem myślę sobie,
że nadzieja umiera ostatnia,
mam nadzieję, że Twoja wciąż się tli
i jeszcze nie zgasła.

Każdy jest inny i inaczej patrzy na świat, ma swoją własną mapę i drogę, którą podąża, więc może mieć odmienne zdanie, nie każdy jest jak ja. Potrzebuję zmian. Muszę mieć zdrowy rozsądek, który do tej pory tak rzadko mi się załączał. Ostatnimi czasy ciężko było spotkać i pogadać z racjonalną mną. Muszę wreszcie uwierzyć w swoją wartość. Zawsze byłam zbyt ambitna. Za dużo czułam, za mało myślałam. Ale jednej rzeczy nie mogę i nie chcę utracić. Wrażliwości. Nie mówię o nadwrażliwości, tylko o tej dobrej wrażliwości, która pozwala mi na wypłynięcie łez, czasem zbyt często. I wiesz co? Myślę, że warto mieć więcej optymizmu w sobie. Bo może życie nie jest takie złe, a tam gdzie są łzy, przyjdzie czas na uśmiech. Ten ze śmiejącymi się oczami. Najszczerszy.

Szukając otuchy, zagubiony we śnie
czując rosnące wokół Ciebie sugestie
śniąc na jawie, tonąc w ciszy
myśląc „tak”, a mówiąc „nie”
Żyjąc wbrew sobie, tak nie da się
Odkrywszy błękit, tak ciężko zapomnieć
Czytając wiersz, myśleć swobodnie
Nie da się.
Odnajdując inspirację, która przecież tak blisko
odległe marzenia, dusza zmieści wszystko
po śmierci nawet, nadal pozostanie
patrząc na pomięte ubranie,
które niegdyś nosił, teraz leży niestarannie
wspominając rozmowy, pozbawione sensu
uczucie bliskości i odległość w jednym
tak naprawdę nie wiedząc jaki sens w tym
milczenie było złotem i koiło serce
wystarczyło do szczęścia, nie potrzeba nic więcej
jedyną wartością życia prawdziwą
której nie zmieni zakończony żywot
pozostanie w głowie już chyba na zawsze
nie drgnie pod wpływem wiatru,
nie utonie w rwącej rzece
nawet piorun uderzając, nie wpłynie na pamięć
ani zawód, ani choroba ani nawet starość
pamiętać będę
Twoje oczy.

Patrzyła. Wysyłała ukradkowe spojrzenia, jednak czasem dłużej zatrzymywała swój wzrok na jego twarzy. Wtedy kiedy on nie patrzył. To nie była obsesja, nie prześladowała go. Powiedzmy, że los jej sprzyjał i spotykała go w odpowiednich momentach. Te momenty były jednymi z najpiękniejszych w jej życiu. Choć byli tak bardzo różni, to jednak wiele ich łączyło. Jej udawana obojętność, ale może on naprawdę był obojętny? W jej spojrzeniu była prośba, wołanie o pomoc. Bała się zrobić jeden krok do przodu, żeby nie stracić tego co miała, chociaż tak naprawdę nie miała nic. Jednak byłaby to dla niej utrata najcenniejszej dla niej rzeczy- marzeń, które mogą się urzeczywistnić. Jej marzenia były piękne. Jeśli czasem to często, a często to czasem- czasem pojawiało się zwątpienie.Wyobraźnia podsuwała jej wiele pomysłów, ale tak naprawdę wiedziała, że żadnego z nich nie zrealizuje. Brak odwagi niszczył jej nadzieje i pragnienia... Bo przecież gdyby i on pragnął tego co ona, gdyby zmierzali w tym samym kierunku, ku sobie, sam zrobił by pierwszy krok, prawda? Szkoda tylko, że w natłoku marzeń, myśli i pragnień, nie przyszło jej na myśl, że skoro są do siebie podobni, to może on myśli takimi schematami jak ona...

To wszystko jest takie dziwne. Wstajesz, myjesz się, jesz, wychodzisz, wracasz, znów jesz, odpoczywasz, zasypiasz. W każdej tej czynności oddychasz. Oddychasz mimowolnie. Odruch bezwarunkowy. Nie możesz o tym zapomnieć. Ja tez oddycham. Ale równie często i mimowolnie prócz oddychania robię coś innego. Myślę. Myślę o Tobie. To jest mój własny odruch bezwarunkowy. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym móc zilustrować moje myśli, marzenia i pragnienia. Chciałabym umieć rysować wyobraźnią...