Twórczość, MartynaR

Ocean to nic
To tylko kilka tysięcy mil
I choć te mile nas dzisiaj dzielą
To ten ocean jest dla mnie nadzieją.
Wśród głębin,
Wśród ciemnych odchłani,
Wśród fal, które w klif uderzają,
Są spokojne tafle wody,
Które uspokajają
I jasność nieba w sobie odbijają...
Bo nie ma oceanu
Na którym sztormy wiecznie trwają.

~Martyna Rakowska

Wybacz mi
Bo ja nie umiem być
Dla kogoś
Światem całym

Zarywać nocy
Poświęcać dni
Błagając by momenty trwały

Ja nie potrafię
Iść za rękę

Gruntu wciąż szukam pod nogami

Ja nie potrafię
Żyć tą chwilą
Kiedy jesteśmy całkiem sami

Błądzę gdzieś myślą
Po innym świecie
Depczę ścieżki
Całkiem nieznane

Szukam tego
Czego nie będzie

Uciekam tam
Gdzie nie ma granic

Patrzę w tył
Ale
Zostawiam wspomnienia

Rozpędzam się
Biegnę im dalej

I nagle sobie przypominam
Że ja nie umiem
Być dla kogoś
Światem całym

Śpię na części
Tam serce usypia
Tu się rozum zdrzemnie

Marzenia zapadły w śpiączkę
Wspomnienia cierpią na bezsenność
Koszmary mnie gnębią

Poduszka uwiera
Kołdra nie grzeje
Księżyc razi
Gwiazdy nie spadają

Jedynie melatonina działa wtedy,
Gdy Twoje ramiona mnie otulają

Gdy Twój bark jest moją poduszką
Twoje dłonie kołdrą

Gdy nie muszę żyć wspomnieniami
Bo przy Tobie nowe się tworzą

Budzisz marzenia i koszmary usypiasz

Zwróć mi mój sen

Bo śpię na części gdy znikasz

Trzymając się za ręce
Krzyczeliśmy sobie tę namiętną niemiłość
Słowa się wyrywały
Silne i czułe

Na próżno

Ciała lgnęły do siebie
Poza kontrolą
Jak magnes
Siłą zatrzymać nie możesz

A serca ustawione
Ujemnymi jonami
Choćby chciały
Żadna siła ich nie złączy

Pachniesz mi tęsknotą
Z odrobiną głupoty
Cicho szepczesz ważne rzeczy
Mało ważne krzyczysz

Bujasz się
To tu, to tam
Nie pilnujesz
Czy Ci serce jeszcze bije

Budzisz się
Jest jak zawsze
I wierzysz, że masz co masz
Bo Ci świat to winien

Obudzisz się
I będziesz sam
Bo światu nic nie dałeś
I świat nic nie musi Ci dać

Będziesz tęsknił.

Chyba tak jest, że poznając w życiu kogoś, kto wydaje się być częścią Ciebie, chciałabyś, żeby cała reszta ludzi była jak on. Porównujesz słowa, gesty, uśmiechy, sny, spojrzenia, oddechy.
I kiedy już ktoś ma coś z niego w sobie, chcesz się z nim przyjaźnić.
Do czasu, aż rozczarowana uświadomisz sobie, że to nie on, tamten nie on, ten nie on, żaden nie on. Tylko on to on.

"Doszłam do wniosku, że nie zapomnę, nie chcę, to mnie stworzyło, to uformowało we mnie mocną nadzieję i wiarę w siebie, chociaż ona czasami gdzieś znika, ale nie tylko ona.
Ta miłość do końca życia będzie odbijała mi się niespełnieniem.
Ale teraz wiem co znaczy 'mimo wszystko', teraz wiem co znaczy 'zostać',co znaczy 'odejść', co znaczy 'tak będzie lepiej'.
Wiem też co znaczy mieć kogoś kto wydaje się być idealnym dla nas i wiem co znaczy go stracić.

Gdybym jeszcze wiedziała jak go odzyskać."

Nadal się leczę,
Łykam nadzieję rano i wieczorem,
Wiary dodaję do herbaty,
Miłości do kawy.
Choć kaw nie pijam.

Nadal tęsknię,
Układam nam dobre zakończenia przed snem.
Wysyłam Ci krótkie myśli
Na dobranoc.

Nadal tu jestem,
Jakbyś chciał się cofnąć,
Wrócić,
Albo gdybyś tędy przechodził.
Na wszelki wypadek będę tu zawsze.

Nadal patrzę w gwiazdy,
Nadal one świecą,
Póki niebo będzie istnieć
Nie zmienię tego.

Prawdę mówiąc, czekam na Ciebie jeszcze. Odnoszę wrażenie, że nigdy nie przestanę.
Śnisz mi się po nocach (po dniach też, pamiętasz chyba, że lubię drzemki), czasami jeszcze zaspana w środku nocy, chcę Ci napisać, co mi się śniło.
Dziś śniłeś mi się Ty. Ktoś szepnął na boku, że mnie okłamałeś. Odparłam, że nieważne, najważniejsze, że jesteś i nie chcę Cię znów stracić.
Kolejny sen, z którego wolałabym się nie budzić.
Dość, że Ciebie nie ma, to jutro poniedziałek.
Oboje go nie lubimy.

Jest pan blisko,
ale sam pan widzi jakie to trudne.
Chmury zlewają się w jedno,
Krzyki podobnie.

Wczoraj mi ktoś zostawił słowo
Na parapecie.
Okno niezamknięte,
Chłodu nawiało, słowo chłodne.

Lekko pan mnie uniósł,
Ledwo mnie pan uniósł,
Znów leżę,
Niby nieporzucona.

Zbiera mnie ktoś
Z dołu, jak puzzle rozsypaną.
Wrzucona do pudełka,
Nieposkładana.

Jest pan za daleko.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Mam do kogo pisać niewysłane listy.
Składam z nich origami
-kwiaty z kartek, tulipany.
W listach piszę,
Że mnie dawno pan nie tulił.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Życie Twoje, mam nadzieję,
Złapało wiatr w żagle.
Trzymaj ster, łap kierunek skarbie.
W listach piszę,
Że spotkamy się na Mazurach.

Dziękuję, że Cię nie ma.
Mam tyle czasu dla nikogo.
Spędzamy go razem,
Od zawsze wiernie czekał obok.
Z listów wiedziałbyś,
Że z nikim nie jest tak dobrze.
(jak z Tobą)

Dziękuję, że Cię nie ma.
Choć bardzo to uwiera.
Nadal wolę milczeć z Tobą,
Niż rozmawiać z innymi.
W listach piszę,
Że bez Ciebie słowa mi już nie smakują.

Żałośnie pisać listy nigdy nie wysłane.
Dałam im duszę,
A są niechciane.

Myślę, że kiedy postanawiamy zakończyć coś w swoim życiu, nie powinniśmy z tym zwlekać. Trzeba to zrobić teraz i się nie odwracać. Czasami to boli, kłuje gdzieś w boku, w poduszkę, w serce, ale jeśli podejmiemy decyzję to nie możemy odkładać tego na później.
Wiem, że to boli. Decyzje często bolą. Nawet jeśli bezpośrednio nie dotyczą nas-ranią innych,a ten ból jest dopiero mocny. Musimy wiedzieć, że jeśli my nie będziemy szczęśliwi nie damy szczęścia drugiej osobie dlatego nasze szczęście powinno być na pierwszym miejscu. To nie znaczy, że liczę się tylko ja, tylko moje szczęście. Chodzi o to by być szczęśliwym i dawać szczęście.
Dlatego czasami zakończenia są potrzebne. By nie być nieszczęśliwym i unieszczęśliwiać innych.