Twórczość, marianna1

Czekanie..., takie trudne, wśród mokrych policzków zaczynasz mieć czas,
czas, który dotąd mknął jak zwariowany już tak nie pędzi, wręcz zwalnia złośliwie, nie wiesz co z nim zrobić, gdzie schować błyszczące oczy, jak ukryć drżenie rąk.
Wydłuża się droga od przystanku do przystanku.
Czekanie ... czy będzie ciąg dalszy, czy skończy się droga za dziewiątym zakrętem?

Drgnęła z lekkim westchnieniem. To kocur, wsunął się do pokoju przez uchylone drzwi. Jego głowa wydawała się dziś jeszcze większa, a rudo-bure futro połyskiwało w ostatnich promieniach jesiennego słońca. Jedno oko miał wyraźnie większe, wybałuszone, jakby szklane. Mimo swoich niewątpliwych wad, cieszył się dożywociem w domu jej córki. Nie lubiła go, ale nie dawała mu tego odczuć. Należała do tych osób, które przyjmują świat z dobrotliwym uśmiechem, bez agresji. Czekała na powrót córki z pracy.
Za oknem się tyle działo, nie mogła tam być, pójść, wrócić, załatwić, przydać się. Już nie, do wczoraj jeszcze...
- Wiesz córciu, dzisiaj się jakoś gorzej czuję - powiedziała na widok wchodzącej, uśmiechniętej Barbary.
- Ach mamuś, taki dzień, ta jesień, rano mgliście, teraz rozpogodzenie, to wszystko wpływa na nasze samopoczucie, ja też się jakoś tak gorzej czuję.
- Nie, to nie to, wiesz, chyba zaczynam się starzeć - odpowiedziała z namysłem dziewięćdziesięcioletnia matka.

TANCERKA
Roztańczona przy dźwiękach szklanki, rozweselona, drgająca całą sobą, uderzając nóżką, jak bucikiem w parkiet, roześmiana, w doskonałym nastroju kołysała się na boki.
Dźwięczny jej głosik rozbrzmiewał do wtóru, wirowała we wszystkie strony, wybijając hołubce o ściankę szklanki…
Szczęśliwa, mimo że sama w swym tańcu, migocząca, z rozwianym, nieco sztywnym włosem, zapomniała o swoim przeznaczeniu. Nie liczyły się w tym momencie żadne, nawet złote zęby. Była tylko ona - zakręcona w tańcu szczoteczka, zahipnotyzowana muzyką rozbujanego szkła. To stan, który powinien trwać. Drżenie błogie, łobuzerski trans, obroty, radosne podskoki, wszystko to sprawiało, że zuchwale unosiła karmazynową suknię z wyobraźni!
Ekstaza owa, niecodzienna, skończyła się wraz z wirowaniem pralki, na której ktoś postawił szklankę ze szczoteczką do zębów.

Koza młynarza

Dzień był pogodny. Słońce radziło sobie z porannymi chmurami. Czuło się zapach wilgotnego poranka, ale zapowiedź ciepła przebijała się radośnie. Kazik przetarł oczy i niechętnie zareagował na wołanie matki:
- Czas wstawać
- Jeszcze trochę – wymruczał w ledwie słyszalnym proteście.
Nie, w żadnym wypadku nie spieszyło mu się do roboty, która niezmiennie, mimo wakacji, czekała na niego od wczesnego ranka.
Kanapka uszykowana przez mamę, pajda chleba z grubym plastrem pachnącego boczku, poprawiła mu nieco humor, jednak nie załatwiała sprawy. Chłopaki umówili się na wyprawę do pałacowego ogrodu, a jemu przyszło paść kozę.
No cóż…
Pogodzony dotarł z kozą aż pod stary młyn, do miejsca, gdzie trawy i zioła okazały się najpyszniejsze. Nie usiedział jednak długo. Nagły pomysł, [...]