Twórczość, maria_anna

Wiesz... Nie wyobrażam sobie jakby to było gdyby Ciebie zabrakło i nie pamiętam już jak to było jak Ciebie nie było...

Wierzę w miłość, bo najpiękniejsze jej świadectwo wyniosłam z domu. Poza tym widać ją w oczach niektórych par, w sposobie ich wysławiania się czy zwykłych, codziennych gestach. Na myśli przychodzi mi do głowy właśnie jedna sytuacja, kiedy chłopak żegnając się z dziewczyną, wsiada do samochodu, odpala silnik, rusza i już ma wyjeżdżać jednak uchyla szybę, głowę kieruje w stronę oddalającej się dziewczyny po czym woła ją jeszcze - ona odwraca się na pięcie i słyszy czułe: uważaj na siebie! Jej wyraz twarzy bezcenny, mój wtedy również...Takich sytuacji jest wiele, wystarczy rozejrzeć się wokół siebie i spoglądać uważniej.

A co jeśli Drogi Czytelniku to właśnie Ty zostałeś zapamiętany przez kogoś w podobny sposób jak ja zapamiętałam opisanych wcześniej ludzi? Z pozoru zwykłych a gruncie rzeczy wyjątkowych. Może i Ty dla kogoś kiedyś stałeś się bądź jesteś świadectwem miłości... Miłe uczucie, prawda?

"Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący. "

Dziubeczku,

jestem zdumiona tym, co odkryłam. Intuicja mnie jednak nie zawodzi i BÓG ZAPŁAĆ za to. Pytałam Cię w naszej rozmowie o szczerość - mówiłeś, że zawsze byłeś ze mną szczery, że szczera rozmowa to podstawa w związku... jakie to wyborne kłamstwo, no jestem pod wielkim wrażeniem Twoich zdolności aktorskich! Jak również nieskazitelnych intencji których nie śmiałam nigdy podważać. Ach, jak wspaniale mnie oszukiwałeś mówiąc, że nie dotknąłeś żadnej innej kobiety i że nie mogłeś tego zrobić, bo mnie TAK KOCHASZ! Własnie sobie poczytałam jak bardzo...

Postanowiłam napisać do Ciebie mojego jedynego, niepowtarzalnego i jedynego w swoim rodzaju Dziubeczka. Dziękuje [...]

Luty się kończy, nic się nie zmienia. Nic się nie zmieniło od tamtego czasu. Nic. No może poza tym, że jakoś mniej mi Ciebie brak. Chyba coś się kończy, chyba ogień gaśnie... Niewiarygodne.
Tak mnie życie zaskoczyło, pokazało jak mało jeszcze o nim wiem. Gonie za wiedzą skrupulatnie a im więcej wiem tym bardziej się przekonuje o tym, jak wiele jeszcze jest do przyswojenia.

To troche jak z uczuciem. Kiedy się kogoś kocha, pragnie się go wciąż mocniej i mocniej i człowiek wtedy przekonuje się jak bardzo mu kogoś brakuje i jak bardzo kogoś kocha. Jakże to słowo "bardzo" w ogóle nie wyraża istoty ogromnego pragnienia w swym znaczeniu semantycznym. Znasz to uczucie czytelniku? Czy wiesz, o czym ja teraz pisze? Czy ktoś kiedyś albo czy ktoś teraz jest dla Ciebie wszystkim? To niesamowite, jak można się od kogoś uzależnić i jak trudny to przeżycia jest odwyk w przypadku braku ukochanej osoby. Strach się powierzyć komuś bezgranicznie, strach oddać komuś dusze i serce na zawsze. Skąd mieć pewność, że ta osoba nigdy nie odejdzie? Czy odpowiedź na to pytanie wyczytać można w jej oczach? Zastanawiające.
Dlatego obecnie siebie całą powierzam muzyce, bo przecież mogę ją mieć kiedy tylko chce i jak bardzo chce, mam na to wpływ i pewność, że będzie i że zawsze mogę do niej wrócić, mimo wszystko. Dźwięki otulają, łagodzą zmysły, uszczęśliwiają, dotykają duszy, poruszają i powodują całą masę innych, bardziej subiektywnych wrażeń. Czy nie na tym polega miłość? Tak samo jest z książkami. Widocznie kochać można nie tylko człowieka... ale czy człowiek w dzisiejszych czasach potrafi jeszcze szczerze kochać?

Zanim Cię poznałam jak każdy zerkałam w niebo... kiedy Cię poznałam na niebie dostrzegać zaczęłam cumulonibusy i szanować ciszę przed burzą a nawet interesować mnie zaczęły radary IMGW, które dla Ciebie były jak pacierz.
Zanim Cię poznałam lubiłam dym papierosowy... kiedy Cię poznałam zmienił się jego zapach i polubiłam go jeszcze bardziej. Smakował Tobą i tak smakuje mimo, że Ciebie nie ma.
Zanim Cię poznałam lubiłam Lady Pank... kiedy Cię poznałam komórki rzęsate w ślimaku mojego ucha zaczęły odbierać dźwięki inaczej, Twoim uchem i wciąż w ten sposób je słyszę, cały czas. Trywialne powiesz, ale tak jest.
Zanim Cię poznałam myślałam, że umiem wybaczać. Teraz wiem, że się myliłam. Kiedyś nie wybaczyłabym zdrady a dziś wiem, że potrafiłabym. Aż sama [...]

Mądre oczy widzą więcej. Z sensem. Niektóre zaś pozbawione są szerszych horyzontów. Niestety.
A moje?
Moje boją się nawet spoglądać. Najbezpieczniej im pod powiekami. Schowane, pełne nadziei czekają na lepsze jutro. Czy nadejdzie?

Iskierko...
Coś przygasło moje szczęście. Coś się zmieniło, jakby podmieniło.
Gdzie jesteś?
Wróć.
Tylko czy jeszcze możesz?

Kompetentna komóreczka ciepła, rozżarzona.
Jeżeli ktokolwiek, gdziekolwiek Ją widział, proszę Jej przekazać, że czekam. Adres mój zna.
Chociaż może nie tylko mi tak Jej brakuje? Przecież tyle jest tęskniących serc...