Twórczość, ~magda.lena

W 21 wieku zbyt dużo rzeczy się "kocha''.
W pewnym momencie to słowo w ludzkich ustach brzmi jak obelga.

Wyruszamy
z przeciwnych biegunów
w drodze do
piekła
spotkamy się
w połowie
między
teraźniejszością a przyszłością

popioły i pyły
zalegają wewnątrz
niszczą
anioły śmierci
suchym światłem
potęgi
szumu wiatru

wyruszam
już dziś
za moment
najpierw spojrzę
na zieloną
świecę
ze słabym
płomieniem

uderza
na czerwono
zabiera wszystko
po kolei
bez usprawiedliwienia
zielony płomień
pociesza
przecież
spotkamy się
w połowie.

Podmuchy
mrozu
bez serca
na policzkach
blondwłosej
dziewczynki
kobiety
babci
my
umieramy
on
jest na zawsze.

Nie ważne
jak bardzo jesteśmy nieśmiertelni
usychamy
bez miłości bez przyjaźni
bez światła.
Złote białe
księżycowe
własne odbite
skradzione
otacza nas
światło
bez ciemności bez zawiści
bez kłamstw.
Każdego dnia
coraz więcej brudu
coraz mniej nas
płaczących
w ciszy
śmiertelnych
lecz w miłości.
Teraz
tylko pustka
odbija nasze
smutki
ślepi
w ciemności
bez światła.

Daleko
lub jeszcze dalej
ponad
górami
poniżej
gór.
Wszędzie
tam
gdzie żyjemy
w chmurach
bez chmur.
Popatrzmy
na siebie
brudnych
biednych
nikt kto zapełniłby
dziurę w nicości.
Wciągaj,
wsysaj
pustkę wokół
siebie
nich
powoli
rozkładaj się.
Tlen cię zabije
nigdy nie będziesz
nim
nigdy nie będziesz
sobą.
Nie odwracaj
wzroku
nie patrz
w innym kierunku.
Oddaj
swe serce
swemu
sercu.

Życie jest tak kruche, lecz pomimo to musimy je bardzo mocno trzymać, żeby wszystko było dobrze- cokolwiek to znaczy..

Taki sam szablon
odciskasz na każdej stronie
Takich samych ludzi
spotykasz na każdej z ulic...

Szaro i brudno,
z dala od światła,
bez murów.
Idźmy w stronę wiatru,
zaufajmy cichym pomrukom,
spełnijmy każdą z obietnic.
Od tak wielu wieków
razem.
W czerni i bieli.
Bez półśrodków.
Bez przestrzeni.
Kim jesteśmy?
Czymś,
ludźmi, szarym tłumem,
kilka jednostek
żywych,
wyrazistych
burzy skały,
barykady umysłów.

Jestem sercem.
Bijącym,
lecz bez nadziei.
Sercem,
które zawsze
pyta pierwsze,
nie oczekując odpowiedzi.