Twórczość, madz

Poza jasną stroną bywam
gdy miłości mi ubywa.
Rozpacz
ta ogarnia moje serce
i zostawia mnie w udręce.
Radość
uśmiech goni za uśmiechem
nim się zdąży odbić echem
w smutku.
Każdy dzień w nim jest skąpany
nim pokrapiam swoje rany.
Lęki
cień rzucają na plany moje
nim zdążę zawalczyć o swoje.
A Nadzieja
po raz ostatni jest tą ostatnią
i czyni mnie w działaniu stratną.

Takie to moje zaniedbanie Ciebie
Że myślę jak Ci życie ubarwić
Kolorami mojej miłości
Ciała mojego nagości.
Choć jeszcze nie teraz,
Po ślubie
dam Ci siebie w całości.
Zakończenia nerwowe
Drażnisz mi wielce
Jak mam Cię kochać?
Skoro tak upór
Przez dni wciąż wywlekasz
Tylko mi szlochać.
Piękne chwile, czułości, ohy i ahy
Zachwyty, komplementy
Czy to jest kochanie?
Kocham w całości
Wszystkie obelgi, zranienia, urazy
Nerwy i złości i łez bohomazy
Tak Cie miłuję, wielbię, kocham, pragnę
Bo moja ułomność
Dopełnia się w Tobie
A Ty to cudowność.
Moja bezpieczna przystań
Gdzie statek mój życiowy
Smagany wiatrem
Moich fobii i leków
Zawinąć może do portu
Twoich objęć.

Kazdy ma jakis wybór.Każdy wybór pociąga za soba konsekwencje.I to, jakie one sa zalezy od nas,bo wybraliśmy taką,a nie inną możliwosc.Nie powinniśmy miec do nikogo pretensji, ze dotykaja nas właśnie takie konsekwencje.Nie powinnismy też nagle odpuszczać gdy ogarnia nas chwilowe zwątpienie, a co powinniśmy, to podążać tą drogą, którą obraliśmy.Ogarniają nas wątpliwości i rozpaczliwie dokonujemy innych wyborów ,sprzecznych z pierwszym, który zdążył nas już w jakimś stopniu ukształtować,tym samym komplikujac sobie życie.Jesli więc dokonujemy pewnego wyboru musimy liczyc sie z jego konsekwencjami i żyć z nimi, nie próbując od nich uciec.Żyć z nimi,bo to właśnie my jesteśmy ich pośrednimi twórcami.Dokonywanie jednego wyboru spośród wielu możliwych wymaga odwagi. Bo zawsze jest tak,ze uwzgledniamy kogos w swoich wyborach,wiec musimy liczyc sie z uczuciami drugiego człowieka i być za niego odpowiedzialnym.I tym samym liczyć się z tym,że życie jednego człowieka można zmienić na lepsze lub gorsze.

Skradasz się bezszelestnie
do mych snów niedokończonych
gdzie słońce nie zaszło jeszcze
za ognistą łunę horyzontu
Nie mówiąc zbędnych słów
zakłócasz nostalgiczny spokój
Przysłaniając mi sobą
najpiękniejsze sny
Twarz moja skamieniała już
od tych bolesnych doświadczeń
nie pozwalasz przejść mi
przez wrota przebudzenia
Burzysz mi szczęście
strącasz moje słowa
z przepaści wszelkich istnień
zatapiasz martwe uczucia
w rwącej rzece zapomnienia
Odejdź z mych snów,
a mnie pozwól wydostać się z kajdan
do których co noc przykuwa mnie
własna obojętność.

Zadumani zasłyszani gdzieś
niedokończeni słowem.
Zachłyśnięci poranną rosą
i ogłuszeni nagłą nieuchronnością nas samych.
Uśpieni przepływem leniwych dni
próbujących odnaleźć swój ląd.
Nie spodziewający się
i nie oczekujący na lepsze niestabilne.
Błąkamy się między niebem a niebem
i wszystko co chcemy to kochac.

Zgubiłam kawałek siebie na środku
nieomylnej drogi gdzie słońce nie wzeszło jeszcze
spod ciężkiej kotary nocy.
Na podwórkowych drabinkach z dzieciństwa
pomiędzy blokami
gdzie powietrze już nie dochodzi.
W piaskownicy małych problemów
gdzie cień chmur dalekosiężnych
mnie nie dosięgnie.
Wśród liści spadających które
pragną wzbić się w powietrze
lecz przez Newtona nie mogą.
Ta beztroskość gdzieś zniknęła
pewnie zaślepiona słońcem
spadła wraz z liśćmi
i zawieruszyła się gdzieś
w piaskach dziecięcych marzeń.
"To wszystko przez Newtona!"-
mogłabym rzecz kiedyś....

A jednak tli się w Tobie
to, co ugasić każą zahamowania
A jednak malujesz uśmiechem codzienność
bo tęskno ci za radosnym bytem figlarnym
I masz w sobie siłę taką,
która dźwiga kołowrotek wątpliwości.
I marzysz wciąż po cichu
że serce opuści skorupę
nadając sobie treść.
Jednak wciąż na samą myśl
o tym,że wymknę Ci się z objęć
paraliż nadaje Ci niemoc
którą absurdalnie budujesz swoją warownie.

Jednak wciąż to nie to czego chcesz
bo nie wiesz czym to nie jest i czym to jest.

Dzień w którym pękło niebo
wszystkie gwiazdy rozsypały
się na beton i powpadały
w zakamarki popękanych krawężników.
Nie wydostanie ich dziecko
udające akrobatę
unosząc się nad martwą powierzchnią
Ani zakochana para
kołysząc się wesoło pod nieboskłonem
Nie wskrzesi ich nawet mędrzec
z sinymi oczami zataczający
się równo po rozgrzanym betonie
Tysiące przechadzających się
nie przywróci je w pierwotność
Żaden z uczestników tego zjawiska
nie wydostanie ich swymi słabymi dłońmi
Człowiek bowiem to przecież
nic nieznacząca marność
wobec Tego Który właśnie
znów zarządził noc.

Szary widnokrąg myśli obłędnych
znikł gdzieś za horyzontem
Marzenia tak ulotne jak chwile
zagubiły się w chaosie bólu
Uczucia nieskalane i krystaliczne
jak rosa o martwym poranku
przepaliły się w ogniskach kniei
Nienawiść i zawiść ludzką
zalały potoki bordowej mazi
Nadzieję,wiarę i honor
przysłoniły czarne chmury śmierci
Waleczność i zwycięstwo
rozwiał zachodni wiatr za linię frontu.
Odwaga i miłość do ojczyzny
to one pozostały nieśmiertelne.

We mgle bezgranicznej błądzę
po ścieżkach niemego życia.
Tonę w bezdennych potopach
zakłamanego umysłu.
W nieudanej próbie wzbicia się w powietrze
podmuch wiatru porywa me liche skrzydła.
Na brzegu zatrutej nicości
Zastanawiam się nad egzystencją bycia
Gubię się w nieskończoności.

Który bóg mnie taką weźmie?
Kto wydostanie z zacieśnionych sieci
niewyjaśnionych pokus?
Kto zdoła wyjaśnić przewrotność
marzeń, myśli, uczuć?
Kto sprowadzi na jasną ścieżkę
znaczącego coś życia?
Któż pytam?!
Nikt….?
Zupełnie nikt.
Bo przecież nikt nie pomaga upadłym aniołom

Nie rozbiję mych ust o podłogę,
aby za zło przepłacić milczeniem.
Nie podrę na strzępy krzyża,
by ukryć to,w co naprawdę wierze.
Już nigdy nie okaleczy mnie przeszłość
tak szklana i ostra niczym słowa
niegdyś wypowiedziane, nieprzemyślane
lub też marzenia nigdy niezaistniałe.
Wśród ciszy nocnej przesiąkniętej mrokiem
zostawiłeś mnie w ciemnościach niepewności
Przemijają złudne myśli,że kiedyś
pojawisz się pośród zakurzonych
dróg martwych wspomnień.
Bo to, co zrodziło się w nieskalaną miłość
dziś jest tej miłości przekleństwem.