Twórczość, Lynx71

Mogę mówić, mówić i mówić
Mogę krzyczeć, wrzeszczeć, skomleć,
Ale ty i tak, mnie nie słyszysz.
Jesteś ze mną, we mnie, obok mnie,
Ale mnie nie widzisz.
Mogę cię całować, pieścić, przytulać,
Ale ty mnie nie czujesz.
Co mam zrobić, kiedy wszystko zostało już zrobione,
Co mam powiedzieć, kiedy wszystko zostało wypowiedziane?
Po zastanowieniu się pójdę spać
Już na zawsze zaduszając słowa, myśli i pożądanie.

I gdybym tak miała poświęcić wszystkie gwiazdy byle być z tobą, zrobiłam bym to.
Choć nie mam prawa o nich decydować. Swoim wyborem mimowolnie bym to zrobiła.
Poświęciłam wszystko byle być z tobą. Wcale mi tu nie chodzi o pracę i marzenia.
Tak owych nigdy nie miałam. Poświęciłam siebie i osobę ktorą mogłam się stać, gdybym tylko miała więcej czasu.
Lecz teraz jestem tu zastanawiając się nad swoim wyborem. Każdego dnia żałując trochę wiecej. Każdego dnia stając się osobą ktorą ty marzysz bym była. Jutro znów nastanie dzień, poduszka wyschnie z słonych łez a ja znòw będę gotowa poświęcić dla ciebie wszystkie gwiazdy. Przynajmiej do następnej nocy.

Dlatego to sobie robisz?
Bo on jest moją jedyną miłością,
Moim przeznaczeniem.
Oddałam mu serce a on rozerwał je na strzępy. Będę związana do niego do końca mojego życia, dopóki śmierć nas łaskawie nie rozłączy

Kiedyś wkońcu wezmę nóż
I wbije je w me poranione serce
Z nadzieją, że nie poczuje
nigdy już więcej

A ja tonę w morzu łez
Całkiem sama budzę się
Co sie stało nie wie nikt
Jak okiełznać mam w sobie krzyk

Błagam przestań
Miłość twa
Trujaca niczym jad
Na nic moje młode ciało
Na nic serce które dla Ciebie oszalało

Co się stanie tego nie wie nikt
Ja chcę umiec znowu krzyc

Za spragnionym pocałunekiem
Łkam do poduszki
Pragnę przestać lecz nie potrafię
Czy to kiedyś skończy się?

Przepełnia mnie niepewność, całuje śmierć, do ucha krzyczy strach i choć staram się, oj jak bardzo się staram, zgnije w miejscu, do którego nie nalezę. A przynajmniej tak myślałam, całymi nocami rozpaczałam nad swym istnieniem. Lecz teraz jesteś ty i w niczym bajce przezywam swoje szczęśliwe zakończenie.

Przezwyciężyliśmy rzeki, morza i oceany a co najważniejsze przezwyciężyliśmy czas. Choć nie wiedzieliśmy, świat pchał nas ku sobie, aż w końcu stojąc razem w obliczu Boga, powiemy sobie tak i końcu nie będziemy musieli więcej czekać ani walczyć.

Choć próbujemy, choć tak bardzo o to walczymy. Każda generacja jest coraz gorsza i gorsza. Nic co zrobimy nie pomoże. Przelewając gorzkie łzy błagamy o szybki koniec, ale on nie nadejdzie a my powoli utoniemy w ich oceanie.

Znalazłam Cię, moją duszę, mój los, moją prawdziwą i jedyną miłość. Szczerze mówiąc nawet nie szukałam, leczy ty czekałeś, przez te wszystkie lata. I gdy nieśmiało zapukałam do twych drzwi wiedziałeś kim jestem. Modliłeś się o to tyle lat i nie zamierzałeś mnie puścić. Nigdy nie będę wstanie Ci się za to odwdzięczyć. Nie mogę uwierzyć, że mimo koszmaru jakim jest moje życie znalazłam osobę która naprawdę mnie kocha za to jaką jestem, choć wcale nie wiem kim jest ta osoba. Twoja miłość i troska rozgrzewa pustkę tej świadomości.

Czuje jak pulsuje pod skórą, gniew ujażmiony. Pragnę go wypuścić w ten przeklęty świat, niech spali te całe plugastwo i ból. Boże uczyń mnie swym aniołem zniszczenia, pozwól choć przez chwilę ujażmić ten pożar w mojej głowie. Błagam pomóż mi, bo jeśli sam uwolni się ze smyczy...