Twórczość, Lucretia

Może i kocham
nie ciebie,
ale jesteś wtedy,
kiedy tak beznadziejnie
upieram się na ochłap
rzucony z nieszczodrej dłoni.

Może i tęskno mi
do kogo innego,
ale jesteś zawsze,
kiedy tak próżno
czekam na ciepło z krainy
skutej wiecznymi lodami.

Może i pragnę
dotyku innych dłoni,
ale bywasz i wtedy,
kiedy nienawistne
nawiedzają mnie żądze
pchając w ramiona desperacji.

Jest wiele miłości,
każda unikatowa,
może tylko nie doceniam tej,
którą teraz definiuję.

Trwam bez celu,
w stagnacji,
jedna z wielu
bez praw i racji

Nie licząc na cud,
bo w nadziei
daremny trud,
łzami ścieli

Mrok korytarzy,
mogiły klas,
widma twarzy
milczących mas.

Lecz coś goreje!
W posępnym oku
buntownik drzemie,
czeka wpół kroku.

Psujące krwie
ścierwo dokoła,
tym jest dla mnie
ta nędzna szkoła.

Róża to banalny do bólu podarunek.
Jednak żadna kobieta nie powie, że wręczona przez kogoś dla niej specjalnego, nie cieszy...

"Patrzyłem jak dorastasz, widziałem jak dojrzewasz i naprawdę cieszy mnie to, że z małego nasionka wyrosła tak wspaniała Róża.
Ale choć jestem tu tylko ogrodnikiem, czasami się zapominam, a to niedobrze..."

Najsilniej płonie ogień wewnętrzny.
Ten, który goreje afektem w oczach, spala namiętnością serce, napełnia mocą ciało, co sprawia, że słowa parzą niby jęzory płomieni.
Gasi go tylko obojętność.

Czasami trzeba powiedzieć szczęściu: "idź precz, nie mąć mi w głowie, gdy usiłuję zachować rozsądek".

Pomnij to -
medal ma strony dwie,
gdy jedną widzisz,
drugiej już nie.
Ilu nazywa dziś
dobrem zło?

Dla chłopaka gadanie to, najczęściej, tylko gadanie. Dziewczyny interpretują sobie rozmowy zgoła inaczej, i w tym tkwi ich błąd.