Twórczość, lazurowa

I tak ciężko, tak cholernie ciężko jest bez Ciebie. Zaciskam zęby żeby znów nie płakać, żeby znów się nie rozsypać. Pewnie nie chciałabyś tego dla mnie. Może inni uznaliby to za przesadę, za użalanie się nad sobą. Ci, którzy ruszyli do przodu, którzy nie mają wyjścia. Ale ja.. nie jestem w stanie się podnieść. Tak tęsknię. Za tą radością. Niepohamowaną. Udzielającą się. Budującą.
Tylko patrząc w jedne oczy czułam, że jest dobrze. Twoje jedyne. Pełne miłości. Ale już ich nie ma… Od tamtej jesieni nic nie jest dobrze. Jest inaczej.
Zbyt trudno.
O wiele.

Wspomnienia wracają, niespodziewanie.
Poddaję się im. Zamykam oczy i widzę to miejsce.
Pamiętam je tak dokładnie.

Z tym specyficznym zapachem jeszcze ciepłego, drożdżowego ciasta oraz z nutą aromatu "dziadkowych" mebli.

Z charakterystycznymi odgłosami, kiedy wczesnym rankiem włączała radio i krzątała się cicho po kuchni.

Z ciepłym uśmiechem, który był nieodłączną częścią tego domu.

Z głośnym śmiechem i łzami wzruszenia.

Z beztroską.
Szczęściem.

Z latem pachnącym truskawkami z ogródka oraz zimą, która smakowała herbatą z imbirem.

Było to jedno z najcudowniejszych zakątków na ziemi.

Jedynym miejscem poza domem, w którym mogłam spać spokojnie.
Było tak, bo Ona czuwała. A kiedy tylko się budziłam, całowała w czoło. Mówiła, że już jest dobrze. Uspokajałam się.

Była najlepszą Opiekunką. Wierzę, że nadal jest.

Nie było osoby, która nie uśmiechnęłaby się na myśl o niej.
Nie było osoby, która nie pomyślałaby o niej ciepło.
Dla wszystkich była jak żywioł. Pełna życia.
A dla mnie była radością,
Ciągłym uśmiechem,
Szczęściem.
Pocieszeniem,
Zrozumieniem.
Była jak matka.
Miała zawsze otwarte ramiona. Otwarte serce.
Zawsze była.
Byłam Perełką dla niej.
Teraz Ona jest moją Gwiazdą.
Świecącą wysoko.

Czuwaj nade mną.
Wierzę w to, że nie odeszłaś na zawsze.
Kiedyś się spotkamy.

Chcę w to wierzyć.
Do zobaczenia.
Kocham Cię.

Witaj Olbrzymie,
Wiesz… Nie myślę zbyt wiele. Staram się nie myśleć. Odpycham od siebie wszystkie myśli, te złe i te dobre. Żyje w fikcyjnym świecie, który butelka po butelce staram się układać. Nie mogę spać więc wychodzę. Snuję się bez celu. Wdycham, zimne o tej porze powietrze, w płuca, które od jakiegoś czasu nie mogą go już pochłaniać. Wbrew pozorom oddychanie czasem boli. Boli coraz bardziej, ale nie chcę się nad tym zastanawiać. Ból pomaga. Uzewnętrznić to co czuję, albo przestać czuć to co pali od środka. Sama tego nie rozumiem. Tylko, że ja chyba nie chcę rozumieć. Zaciskam mocno powieki. Staram się nie czuć. Nie być. Podnoszę kolejną butelkę. Ból duszy ustępuje, przemija. Zaprzyjaźniam się z nim. Tylko ten rzeczywisty ból, coraz bardziej męczy. Czuję go ciągle. Każdy wdech przypomina mi o nim. Spaceruję więc wolniej. Jest trochę lepiej. Spokojniej oddycham. Jakoś żyję.
To dobrze, że nikt się nie martwi. Tak jest dobrze.

Telefon milczał. Kolejną sekundę, minutę. Kolejny dzień. Z każdą chwilą coraz bardziej przekonywała się o tym jak jest bezwartościowa. O tym, że nikt nie tęskni. Nie czeka. Nikt i nic. Mogłaby zniknąć w każdej chwili. Nie zostawiając niczego po sobie. Przecież nie było takiej osoby, która by to zauważyła. Przyjaciele, którzy przeżywali szczęśliwe chwile zapomnieli o niej. Mówiąc na koniec, że już mają dość jej smutku. A ona nawet nie zdążyła im nic powiedzieć. Nie wiedzieli nic. Mogłaby się rozpłynąć w jednej chwili. Chciała tego jak niczego na świecie. Zostawić wszystko i uciec. Nie mogła. Utkwiła w miejscu.

Coraz bardziej przygniatał ją świat, w którym żyła. Kolejne złe wiadomości spadały na nią niczym grad. Raniąc serce i duszę. Nie potrafiła [...]

Kiedyś pomimo całego bólu jakiego doświadczyłam przynajmniej wierzyłam w ludzi.
Teraz nie mam nawet tego.
Niczego.

Choinka była już ubrana.
W smutne grudniowe światła.
Powolnie wieszane ozdoby.
Bez nadziei.
Bez zapału.
Bez miłości.
Dom pięknie przystrojony.
W rozrywający serce strach.
Świąteczne zapachy.
Mieszały się z towarzyszącym bólem.
Krzyki milczących kolęd.
Schowana radość.
Zebrana w sobie siła,
W którą nikt nie mógł uwierzyć.
Święta.
Oczekiwanie.
Zegar wybił.
To nie pierwsza gwiazdka.
Ostatnia.
Czarny pochód łez.
Rozrywane na strzępy serce.
Ostatnie spojrzenie.
Ż......

Przez ostatnie kilka dni budziła się rano i zupełnie nie wiedziała po co. Nie miała siły wstać, wyjść z domu. To było kilka naprawdę trudnych dni. Trudnych dla niej emocjonalnie. To było jak próba ile zdoła wytrzymać. Wytrzymała wszystko, ale poniosła straty. Została sama z tym wszystkim co się wydarzyło i o czym tak bardzo chciała z kimś porozmawiać. Ale nie na szybko pomiędzy jednym a drugim papierosem, pomiędzy początkiem a ostatnim łykiem piwa. Chciała od początku do końca wypowiedzieć wszystkie słowa. Powtarzać się. Mówić je od nowa. Chciała komuś opowiedzieć to tak, jakby próbowała wytłumaczyć to wszystko sobie. Zabrakło czasu na rozmowę. Została sama z własnym końcem świata. Potrzebowała tej jedynej osoby, by móc na chwilę się rozpaść. Przestać [...]