Potęga twórczego myślenia

Jednym z paradoksów naszego życia jest to, że rozwój pozytywnych i zdrowych relacji z bliźnimi wymaga pozytywnych i zdrowych relacji z samym sobą. Człowiek, który nie kocha siebie i nie ma do siebie zaufania, nie jest w stanie traktować innych z miłością i zaufaniem, a te właśnie uczucia są podstawą wszelkich harmonijnych związków.

Im bardziej kochamy siebie, tym więcej miłości możemy dać innym. I na odwrót – im mniej mamy pozytywnych uczuć dla siebie, tym mniej kochamy naszych bliźnich.

Stopniowe ześlizgiwanie się po równi pochyłej z obszaru niewinności do obszaru zła odbiera nam jasność myślenia. Zjawisko to bardzo dobrze znamy w odniesieniu do alkoholu, słodyczy, papierosów. Tragicznym nieporozumieniem jest mniemanie, jakoby dobro i zło były rozłącznymi, wykluczającymi się opcjami, gdy tymczasem w rzeczywistości stanowią one kontinuum, w którym nie ma jednoznacznych granic.

Miłości do własnej osoby nie należy utożsamiać z egoizmem i samolubstwem. W rzeczywistości przyczyną takich postaw jest brak miłości do samego siebie. Człowiek, który gardzi sobą i czuje się głęboko niedowartościowany, rozpaczliwie stara się kompensować poczucie pustki wewnętrznej i frustracji, zawłaszczając rzeczy i osoby kosztem innych – taka jest definicja egoistycznego zachowania. Ktoś, kto naprawdę uczciwie ceni siebie i darzy swoją osobę pozytywnymi uczuciami, żyje w głębokim poczuciu bezpieczeństwa i własnej wartości, dzięki czemu potrafi się zdobyć na bezinteresowność i wspaniałomyślność, a uznawanie systemu wartości innych osób nie jest dla niego osobistym zagrożeniem.