Twórczość, Kobieta człowieka sukcesu

Kochana Naiwności, przepraszam, że tak niezapowiedzianie, ale zostawiłaś u mnie swoje walizki złudzeń.

Znów przemarzłam. Nie czuję warg, od mrozu aż puchną powieki. Kubek gorącej herbaty tutaj nie pomoże.
Nie mogę znieść już tej zimy... Zimy zamieszkałej w Twoim spojrzeniu.

Mówisz, że jedyne, co Ci w życiu wychodzi, to życie zawodowe siedząc obok mnie? Obok mnie, która poświęciła wszystko, by móc Cię teraz słuchać? To, że wracam każdego dnia do Twojego łóżka nie jest Twoim sukcesem? Może powinnam przeprosić, że nie daję Ci tyle adrenaliny i możliwości awansu?
Niszczysz mi duszę.
Otrząśnij się.
Ślepcu.