Twórczość, kiss me

Zminimalizowany krzyk serca
Szeptem utkwił na pustej drodze
Łzawi szadź i czernią zacina
Porywisty strach włazi prosto w oczy

Powrót niczego nie zmieni
Nie ma kolorów ostrości
Jestem wyschniętym niedopałkiem
Utkwionym we wspomnieniach
Na dnie taniej szkockiej.

W twoich oczach
Maleję
Kiedy opadam na dno

Wilgoć

Brzegi powiek
Mrozi
Skrząc się na rzęsach

Już czas

Łóżko pełne zapachu mroku
Szepce mi głuche bajki

O Twoich bladych dłoniach
I ustach którym lewy kącik
Zawsze uśmiechał się pierwszy

Budzę się w pustce
Wykręconej zimnem
Nad rzeką

Czernią się trawy
Wodą scałowane do śmierci

Tylko z Tobą

odwracałaś twarz
pachnąca naszym latem

upojna

czas południowym słońcem
prażył krakowski rynek

leniwie

nie byłoby nic poza pławieniem
ust
w twoim imieniu

gdyby nie to że odchodziłaś
nagle kamienna

z resztek moich snów
niepotrzebne słowa
nadal krzyczą przebudzeniem

jeszcze rano
mgliły się nasze kształty
i przymarzały do siebie

tak cicho

pragnęliśmy jakiegoś znaku
który nami nie będzie
poruszony

pomiędzy wtulaniem
a przywiązaniem do siebie
spójrz

ile jesieni i ludzi bez twarzy przemija
coś znacząc za późno

złogami przegniłych szkieletów liści
czerwieni się cisza
pustych krzeseł
tak wiele
choć wszystkie już ktoś zajął

do końca

tylko za zmarłymi tęskni się
w zagłębieniach dłoni

drążą mnie zamknięte usta
nagimi wierszami

wychodzą
poza milczenie od świtu
zapowiadały się szaro
deszczem na pokuszenie zwodząc

wiatr
znowu oddycha w osłonięte plecy
i nie widzę ile znamion minęło
zbyt późno

ty odeszłaś inaczej

Jej ramiona zagłaskane
poręcze
tak bardzo chłodne

nie rozchylają się jak uda

tylko noc grudniowa i rzeka
brakiem oddechu
wyrywa mnie na chwilę
z koryta-rza

dalej nic już nie ma

pamiętam twój uśmiech
po południu nad rzeką
siedziałaś
a ja zaczynałem kochać się
w tobie

na naszych oczach
słońce wodę spijało

z ust cynamonowych
pocałunki
bez słów nabrzmiałe

rankiem
człowiek
przed domem
jak szafa bez drzwi

czeka

ciało jego drewniane
dłonie na ustach
tylko oczy
wybiegły w przyszłość

deszcz

Wiem że gdzieś jest dom
W płaszcz z dzikiego wina
Wplatający białe policzki
W którym cienie okiennic
Nie rozmywają się nocą
I nikt nie zmyśla kołysanek
Tak jak wiatr za oknem
Kojący witraże Jej oczu

dziecko bladymi rączkami
glinianą nadzieję rozkruszyło
i pod warstwą kamieni
odjętą od ust skórkę chleba
na święta pochowało