Twórczość, Kiruna

Tam głęboko siedzi jeszcze we mnie,
głęboko ukryte ziarno smutku,
a zaszczepiona chęć niebycia
niszczy resztki mojego życia .

I pozwalasz mu się ranić,
bo głupia kochasz bez granic.
Myślisz, że coś się zmieni,
że drania w księcia przemienisz.
Ktoś, kto Cię nie docenia,
nie wart jest tyle myślenia.
A ten co Cię rani,
powinien zniknąć za drzwiami.
Więc unieś głowę, łzy zetrzyj z podłogi
W lustro spójrz...

Jesteś warta więcej niż myślisz!

Beznadziejnie zakochana do szaleństwa,
traciłam racjonalne myślenie,
Pozwoliłam by mógł mnie zranić jednym słowem,
jednym gestem.
Zapomniał kim dla niego ,,byłam'',
jestem.
Powoli zadawał ból,
kłamstwami wbijał w serce nóż
to koniec ?

Kochałam go za bardzo, zbyt mocno...

Przeciwieństwem miłości nie była nienawiść, lecz niepewność
Strach, który paraliżował od środka ciało
I myśli, zniewalające duszę.

Smutek ogarnął całą ziemię,
dusza pogrążyła się we łzach
i serce jej pękło na pół,
Mimowolny krzyk budził ją nie raz,
Samobójcze myśli umysł przepełniały,
Wyrządzone krzywdy ją przerastały,
Modlitwa do Boga jedynie została,
która od zguby uratować ją miała.

Chyba byłam chora,
chora z miłości - zwariowałam
Zgubiłam racjonalne myślenie,
Chciałam tylko Jego,
Pragnęłam ,
pożądałam najbardziej w świecie
Chciałam się powstrzymać,
uciec, ale gdzie ?

Stałam, w tym samym miejscu, w innym czasie od kilku dobrych lat
Zakochana bez pamięci wciąż w tym samym obiekcie westchnień
Popełniłam tysiące tych samych błędów, nie przespałam kilkunastu nocy,
Poznałam ludzi którzy towarzyszyli mi w mojej wędrówce przez życie,
Każdy z nich pozostawił po sobie wspomnienie, ale każdy z nich po prostu odszedł.
Chyba to coś ze mną było nie tak ...

Pustka, którą zostawił po sobie odchodząc stawała się nie do zniesienia,
Każdy dzień stawał się monotonią, bezsensem,
Emocje mieszały się między żalem , bólem i nienawiścią do samej siebie,
Serce drżało na każdą myśl o samotności,
A miłość, nigdy chyba nie było miłości...