Twórczość, Kasia M

Nie lubię zwykłych relacji, pustych i nic nie wnoszących do mojego życia. Lubię natomiast szczere zaangażowanie, bycie tak naprawdę. Nieważne czy chodzi o miłość czy przyjaźń. Odnalezienie wewnętrznej równowagi nie jest proste, to długa droga, którą człowiek pokonuje każdego dnia. Przychodzi jednak taki dzień, w którym zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś szczęśliwy. Po prostu. Chciałabym umrzeć kiedyś bogata. Bogata w relacje, doświadczenia i spełnione marzenia. Robię wszystko, by tak się stało. Kiedy człowiek staje na rozstaju dróg, szuka drogowskazu lub kogoś, kto powie mu którędy pójść. Wskazówki są jednak w nas samych. Spokój ducha to już dobry fundament do odnalezienia siebie i swojej drogi. A jeśli jeszcze otaczają Cię dobrzy i szczerzy ludzie, to już jesteś zdecydowanie bliżej celu.

I właśnie wtedy, kiedy najbardziej boli, serce na wpół rozdarte zostaje samo. Na pastwę losu, a bardziej ludzi, którzy potrafią to wykorzystać. A Ty dalej patrz i stój, patrz jak jej serce pęka.

Ludzie potrafią wyolbrzymiać tylko nieszczęścia, a spróbujcie każdego dnia wyolbrzymić chociaż jedno, małe szczęście, a zobaczycie jak się zmieni Wasz świat!

A gdybyśmy potrafili przyznać się do błędu to przecież wszystko byłoby inne. Wróciłaby nić nadzieji na powrót szczęscia. Ale nie, jesteśmy na to zby dumni. I zbyt pyszni.

Byłam oddalona od miejsca w ktorym się znajdowałam o jakieś tysiące myśli i obrazów z mojej głowy, kilometry przemyślen.. Muszę mieć ogromną wyobraźnię, jak stąd do Chin co najmniej albo i większą.. Bo ja wciąż widzę ten sposób w jaki na mnie patrzą te Twoje błekitne oczy.. Jak zatrzymujesz wzrok, jak patrzysz czy patrzę, może to tylko moje prywatne złudzenia, może widzę to co chcę widzieć, ale widzę pięknie..

Moje nieczucie to wynik karuzeli tego świata, karuzeli która zabrała już wszystkich nas, każdego, co do jednego. Karuzela będąca otchłanią bezduszności i obojętności, zawiści i zazdrośći. Teraz, tacy nadzy, stoimy przed sobą, nie mogąc zaoferować sobie nic, zupełnie nic. Cisza, nie używamy już nawet słów, nie rozmawiamy. Tacy nadzy, lecz nie wstydliwi. Nie czujemy naszej nagości, tego,że jesteśmy już puści, pozbawieni teo, co najpiękniejsze, pozbwieni czucia.

Drogi Przyjacielu,
Kiedyś pisałam z większą łatwością, potrafiłam przelewać swe myśli na papier, poptrafiłam każdy odruch serca ubrać w słowa. A dziś? Nie potrafię, niemoc.. Dziś, kiedy moje serce toczy wewnętrzne wojny, a w mojej głowie burza z piorunami.. może i sztorm, to nie potrafię. Przyjacielu, nienawidzę słów nie potrafię, a jednak. Chaos, nie tylko w życiu, a nawet w mych listach. Widzisz, nawet nie ukryję mych uczuć, choćbym chciała, szczególnie przed Tobą. Pytasz pewnie teraz co się dzieje, ale nie odpowiem Ci. To nie tak jak myślisz, chcę Ci wszystko opowiedzieć, tylko nie teraz. Nie dziś, kiedy wszystko mi się rozmywa, przyjacielu, życie mi się rozmywa. Za jakiś czas, za jakieś kilka listów, za kilkadziesiąt godzin spędzonych w samotności, [...]