Twórczość, karykaturalna

Mój maly książe
Czym zasłużyłam na Twoją miłość
Ptaki są głośniejsze niż moje myśli
Żyję bez Ciebie gdy patrzę w niebo
Czegoś było trzeba

Wszystkie iluzje które stwarzam
Rotuje we mnie ta siła
Która zatrzyma niejeden ocean
Cały ten hałas i nieznośność myśli znika
Gdy myślę o nas w tej samej książce
O naszych łzach
Kiedy się zatrzymam

Jesteś moją piosenką
Tą której nigdy nie zaśpiewam
Czasem mnie uspokaja sama myśl że byłeś
Wspomnienia są ciche i miłe

Wracamy na łono ziemi
Wciąż niezmienni
Daleka muzyka której słucham wytrwale choć nie mam odwagi spojrzeć
To list do Ciebie ode mnie - zagubionej w przestrzeni
Moje słowa umierają przy tobie
Całe to cierpienie
Małe brzemie
Cienka nić

Słyszałam Cię już w niebycie
Nie marzę już skrycie bo wiem
Każda z gwiazd opowiada mi o Tobie

Niknę
Choć przecież miałam żyć
Marna pociecha ten blichtr i potęga
Gdy zgubiłam swoje przeznaczenie

Ja tak jakby nie chcę tej nocy kończyć
Wszystko się odsłania w niesamowitych barwach
Opada dokładnie tak jakbym chciała
Od niechcenia
Pełnie rozrzewnienia

Być tym kim jestem
Powoli
W sile woli
Ukłuje ale też pozwoli być

Namiętność jest cicha i błoga
To całkiem nowa odsłona
i nowy głos

Chcę spojrzeć jak nigdy wcześniej
Radośnie i bezpiecznie w przyszłość
Z odwagą jakiej nie było
W piękno

Dryfując wciąż niedaleko od perfekcji
Bez pragnienia by dotrzeć tam
W prostej woli istnienia
Zabłysnąć
Nakładać warstwy których nigdy nie miało być
Gorzko i smutno sunąć z gracją
Z inną narracją powielać
Wciąż tak przyjemnie chłonąć
Świat cały wcale nie taki mały mieć w dłoni
Na wyciągniecie ręki i wyciągać ją powoli
Wciąż płonąć nadzieją na lepsze lutro
Marznąć oddając niesamowite ciepło
Ostatni raz

Dziś jest jutro

you're welcome.

wylewam wciąż morza słów
by wyrzuciły mnie na brzeg
choć widzisz że gdy tonę znów
nie mam już sił więc łapię Cię

i kogo winić mam
za ten banalny stan
jeśli nie siebie
jeśli nie mnie

i kogo kochać mam
za każdy błąd i mnóstwo dram
jeśli nie siebie
jeśli nie mnie

to najtrudniejsze
i choć tak nie chcę
w stronę destrukcji iść
tam widzę światło
gdy wszędzie ciasno
tam idę gdy nie patrzy nikt

więc idę w stronę tragedii
poeci mnie tędy już wiedli
gdy rozpacz pukała do drzwi
bo oni sie nie rozwiedli

idę choć tak nie chcę w stronę destrukcji
jak mam się skupić
gdy w głowie noc nawet w dzień

i w końcu mam odwagę
i [...]

Myślę że jesteś
jedyną obrazą mojego istnienia
jak grymas na twarzy
załamanie światła
Pozowanie kiedy tak naprawdę Cie nie ma

Myślisz że jesteś
Odpowiedzią
Jesteś jedynie smutnym przystankiem
W moim istnieniu

Nie było Cię na tyle
żeby ze mną być

To wszystko inne nigdy nie liczy się
gdy patrzysz pełny pełni
Nic nigdy nie uzupełni
Utraconych chwil

Człowieku
Byłam Ci na wyciągnięcie ręki
Opoką
Gdy w Tobie nabrzmiały łzy
Jaki
Był sens pozostawienia mnie

Byłeś jedyny który rozumiał
I umiał osaczyć i znaleźć ten umiar
Wciąż błądze jest już za poźno
Szukasz mnie na próżno

Twoje słowa utkwiły
Niczym poezja we mnie
Róże rozkwitły
A potem zwiędły i piosenka
Utkwiła we mnie jak kolec
który nie chce odczepić się
ale go kochasz
a on wciąż boli Cię

Szepty wierzby podpowiadają mi
Że musze udać się gdzieś indziej

Moja karma rozumie Twoją

Złość już nie tkwi w ostrym kącie
A zaokrągla się perspektywa

Wielka szkoda ominąć zderzenie najjaśniejszych gwiazd

Może to po nas
Tylko o Tobie umiem pisać

Już wiem
Ale Ty nie wiesz jeszcze
Jak smakowało moje cierpienie

Pamiętam cierpienie które wciąż
Krzyczy z mojego wnętrza
Pamiętam upokorzenie
Pozwoliło uwierzyć że to ja jestem ta zła
Pamiętam smutne godziny wielu lat
Samotność która wypalała piętno

Wtedy gdy mogłam iść wprost po piękno

I dalej nie rozumiem czym jest wybaczenie
W jaki sposób odebrać tej pamięci moc
Gdy dobrze wiem jak i kto
Mi zrobił krzywdę
Moja mściwość uderza
I gra w karty by
Zapłacił każdy z nich
Dokładnie tyle ile mi zabrali

F*ck the patriarchy

* "Hope" is the thing with feathers *

Wgląb czeluści niczym Dante
Nie odpuści nigdy
Strach
I niemoc
W tym jest ta sila
Aby zejść do piekła
Wszysko zapamiętać
Wspomnienia i tu i teraz
Jeszcze marzenia
Jeszsze ja
Nie powiedzialam ostatniego słowa
Nie powiedziałam do widzenia
Znowu się zaczyna wszystko od nowa
Nie mam gdzie się schować więc
Piszę ten wiersz

Świst zabija przestrzeń
Pomiędzy sekundami ta decyzja okrutnieje
I choć nie byłeś winny od dawna niosłeś w sobie odpowiedź
I nawet śmierci bezradnie opadają ręce
Nigdy nie wiesz która to będzie chwila
Czas rozciąga się i nagle urywa
I gdy robisz rachunek sumienia na palcach
W wielkim zdziwieniu mijasz
Pozostają rzeczy najważniejsze
Powietrze i słońce
Gdy oczy zamkniesz
I ostatni raz poczujesz ciepło
Zrozumiesz że wszystko to nie było nic warte
Na końcu oddycha miłość
Wychodzi orkiestra
Nastaje wieczna ciemność
A ty nie usłyszałeś już ostatniego dźwięku
Bo to nie o Tobie była ta piosenka

usłyszysz mnie kiedyś w innej galaktyce
rozumiejąc że już niczego się nie wstydzę

zawieszam się nisko
Ognisko
Wygasło we mnie nie ma
Iskry

Sama w sobie ciemności
Udzielam sakramentu akceptacji

W samotności drzwi otwierają anioły
Otworzą mi gdy światu wystarczy
Mojej obecności