Twórczość, Karolciia

W pewnym momencie mojego życia zorientowałam się, że to co niegdyś było moją Narnią, zniknęło za drzwiami codzienności. Nie potrafię już być tą samą osobą, co zaledwie kilka lat wstecz. Jestem inna, mniej pewna siebie i zamknięta na nowe, świeże myśli i czyny. Nic nie dołuje mnie bardziej, niż myśl, że nie staram się z tym zrobić nic, zupełnie nic. Ciągle wracam na "stare śmieci", nie próbuję odciąć się od wczorajszych wspomnień, od przeszłości, która ciągle, gdzieś głęboko w głowie - zaszyła się i tak, co jakiś czas, daje o sobie znak. Czasem to delikatne uszczypnięcie myśli, a czasem to olbrzymi cios w każde drzemiące gdzieś we mnie uczucia. Jestem w tym wszystkim bezradna, wszystko jest tak bardzo efemeryczne, a z wiekiem, wskazówki zegara, który od lat wisi na tej samej ścianie, tykają szybciej. Mój czas upływa, a w nim każde słowo rzucone na wiatr, każde spojrzenie w pustkę tego życia. Żaden kąt nie jest już oświetlony, każdy zakamarek marzeń okryłam kurtyną z nalepką "na później", ale przecież tego "później" może nie być. Kiedyś napisałam, że jeśli przestało zależeć Ci na życiu, już dawno umarłeś - dzisiaj te słowa znajdują pokrycie w tej szarej rzeczywistości. Dobranoc.

Jutro stało się moim dzisiaj, dzięki drogowskazom w Twoich oczach, które prowadzą mnie w stronę miłości.

Chciałabym odpocząć.
Zaszyć się w kąt, zniknąć na jakiś czas.
Zapomnieć, nie myśleć, chociaż na kilka minut nie pamiętać rozdziału, w którym Twoja osoba została zapisana i tak doskonale opisana.
Jeden rozdział, w którym kulminują się wszystkie moje emocje, przeżycia, wzloty i upadki...
Tak wiele zapisane slów, obrazów i tylko jeden niedokończony szkic, bez którego nie potrafię ruszyć, albo chociaż postawić pewnego kroku.
Chyba nie jestem osobą, która jest w stanie znienawidzić. Wymazuje wszystkie negatywy, ale dobrze wiem, że istnieją.
Czekam na piękną wiosnę, może ona przywróci mnie do życia, nie chce już tylko egzystować, chcę być tutaj - obecna myślami. Trzeźwa umysłem.
Tęsknota wysysa z mojego serca resztki nadziei. To wszystko jest zbyt trudne, niepewne...
Umieram - z miłości.

Na polu duszy mojej ostatki białej melancholii. Stopniał smutek, stopniał żal, topnieje i góra zamarzniętych problemów.
W sercu wiosna. Kwitną byliny radości i uśmiechu.
Pierwsze promienie słońca wygoniły z mojej głowy ponure myśli.