Twórczość, kadet777

Nic nie mogłam na to, że światłość mojego ducha przesyconego miłością przyćmiewała maskę jej uczuć autentycznością.
Gdyby pożar po jej zemście nie spustoszył wizji mojego raju, może bym Ci wybaczyła każdą tęsknotę niezaspokojoną... Za dotykiem czułością pachnącym, wędrówek ust twych sunących, rozpalonych, co w ciszy odpowiadają na niemy lamet w mojej piersi; za jedność serc występującą przeciwko wszechświatowi, którą postanowiłeś rozłączyć zamiast scalić.

Tak naprawdę to każda chwila w życiu jest walką o wiedzę dotyczącą własnego ja i świata, którą toczymy z sobą samym.
Od narodzin, aż do śmierci.

Nośmy w sobie swój "piękny świat" zbudowany na pragnieniach serca, otulając go nadzieją nawet jeśli złych ludzi coraz więcej. Tym, którzy wieczorami układają swą twarz na poduszce oddają się płynącym marzenią życzę dopłynięcia do swojej nirwany. Największa siła tkwi w dobru jakie jest w nas samych...

Życie, życie. Cóż za paradoks.
Gra słów muśnięta wzgardą istnienia.
Westchnąć milcząc nie zdołam.
Więc usta przybliżam do oddechu innego,
próbuję być ostoją, cierniem w twoim oku,
kamieniami pod twoimi bosymi stopami.

Jak kochać mam świat co odbić ma tysiące

w każdej twarzy niby łza, ni to marzenia się tlące

Który uśmiech prawdziwy w twarzy przyjaciela

Kogo maska w koło mnie fałszywości nie zawiera?

Pragnę scalić dwa tak różne z sobą światy:

mą duszę, gdzie każdy jest dobry, również ty

i myśl co w głowie ostrożnością uprzedza serce

szepcząc by nie ufać niczyjej wyciągniętej ręce.

Jak zapomnieć czas, gdzie fałsz był chlebem

dopuścić kogoś do duszy, nazwać przyjacielem?

Znów wiara w ludzi rozkwita cicho we mnie,

by zginąć na zawsze bo otwieram oczy. Już nie śnie

Realność świata budziła we mnie pustkę.
Brak uczyć okazał się być najlepszym znieczuleniem na przyszłość.
Nie ma już nic z cierpienia, czy strachu... Miłości.
Jedynie czas.

Życie bez miłości nie jest warte życia.
Lecz, czy miłości nie można dostrzec wszędzie...
Kto Ślepy nie czuje, że naprawdę żyje.

Pokarz mi, że serce może odnaleźć spokój,
Że płonące ręce nie ogarnie zimny chłód.
Ciepło tak ważne szczególnie na zakręcie,
Gdy ciemność i strach rodzi niepokój.
Wtulone serce w ludzką pierś
Nie woła o troskę, opiekę i wiarę.
Milczy. Ni szeptem nie ukarze oblicza.
Pochylone czeka, bezwiednie spragnione,
Jak głodny chleba, umarły życia.
Ani silne, ani słabe. Wystarczy, że ludzkie
Ręce Tego co kiedyś wskrzesił płomień marzeń
I tęsknot za ciepłem, za ostoją ciała i duszy.
Wtedy, Serce stało się nagle żywe, a świat bezkresny.
Na szczycie te ręce w mgnieniu zniknęły
Jak cień snu, zjawa nierzeczywista.
Nie było nikogo kto podałby choć dłoń.
Umarło wszystko. Pozostał kamień,
Który już nie wyczekuje kolejnego świtu.
Moment był snem. Pozostałość koszmarem.
Jak powstać z okowów przeszłości?
Istnienie jak widać nie jest miarą życia,
Więc skała pozostała. Wyczekuje na skruchę,
Na powiew szczęścia, by zaznać znów bycia.
...
Pytanie tylko, czy warto jest czekać
na coś co nigdy nie nastanie.

Cisza roztaczała się wkoło. Serce łomotało urwanym rytmem w mojej piersi. Łzy napływały mi nieustannie do oczu, a ja nie mogłam ich zatrzymać choć tak bardzo pragnęłam. Skulona na ławce, oplotłam rękoma kolana. Dalej słyszałam w głowie te krzyki. Głosy, które od dziecka nie dawały o sobie zapomnieć. Te same wrzaski, wyzwiska i własne jęki bólu po kolejnym ciosie. Znów zapragnęłam uciec lecz tym razem przed samą sobą. Zamknęłam oczy.

Mocne, męskie ręce oplotły moje ramiona, przytuliły na tyle blisko, że czułam na plecach bicie ludzkiego serca. Ciepło przeniknęło każdą cząstkę mnie. Czyjaś twarz wtuliła się w zagłębienie mojej szyi, usta złożyły delikatny pocałunek, a ja wiedziałam jedynie, że kocham tę osobę i że nigdy nie sprawi mi bólu. W [...]

Pokaż mi, że przy mężczyźnie można czuć się bezpiecznie to może dam ci szansę, żebyś mi to sam udowodnił.