Cytaty - Jostein Gaarder

Był sobie raz rzeźbiarz, który stał pochylony nad wielkim blokiem granitu i rył w bezkształtnym kamieniu. Któregoś ranka odwiedził go mały chłopczyk. „Czego szukasz?” – zapytał. „Poczekaj, to zobaczysz” – odparł rzeźbiarz. Chłopiec wrócił po kilku dniach, a w tym czasie rzeźbiarz wykuł już w granicie pięknego konia. Chłopiec wpatrywał się w niego z rozdziawioną buzią. Potem odwrócił się do rzeźbiarza i zapytał: „Skąd wiedziałeś, że on tam jest?"

Przez większość czasu świat śpi. Przez większość przestrzeni również. Jedynie momentami świat przeciera oczy ze snu i budzi się, świadom samego siebie.
- Kim jestem? - pyta świat. - Skąd się wziąłem?
Na kilka sekund na naszym ramieniu przysiada rzadki ptak.

Ostatnio wiele pisano i mówiono o jesieni. I rzeczywiście - w tym roku jest wyjątkowo bujna.
Jabłka wiszą na drzewach niczym ciężkie krople i spadają na ziemię, nie pękając. Wystarczy je podnieść do ust. Krzewy i krzaki tryskają porzeczkami i malinami. Wystarczy podstawić słoik na dżem. Liście ze smutkiem opadają z gałęzi i niczym miękki dywan zaściełają ulice. Brodzimy w szyszkach i orzechach, które beztrosko podskakują, tocząc się przez miasto.
Jak to się skończy? Cała przyroda jakby próbowała się oderwać. Nic już się siebie nie trzyma. Ja też. Włosy i paznokcie rosną szybciej niż kiedyś. W ciągu miesiąca wyrwałem dwa zęby. Serce ma jakby więcej luzu w piersi.
W tej chwili odrywam strup od starej rany, delikatnie unosząc tę dziewiczą błonę - teraz jestem trochę jesienią.

Patrzy na parę obcych rąk, gładzi dłonią policzek, którego nie zna, dotyka czoła i wie, że tam w środku straszy zagadka jego ja, plazma duszy, galareta poznania.

Pytamy: Jak duże jest prawdopodobieństwo, by coś mogło powstać z niczego? Lub, oczywiście, odwrotnie: Jak duże są szanse, by coś mogło istnieć od zawsze? I bez względu na wszystko: czy da się obliczyć, jakie były szanse, aby materia kosmiczna nagle pewnego dnia przebudziła się świadoma swego własnego istnienia?

Istnieje świat. Pod względem prawdopodobieństwa zahacza to o granicę niemożliwości. Byłoby dalece bardziej wiarygodne, gdyby przypadkiem nie istniało nic. Wówczas to w żadnych okolicznościach nikt nie trudziłby się szukaniem odpowiedzi na pytanie, dlaczego nic nie istnieje.

Nosimy duszę i jesteśmy niesieni przez duszę, której nie znamy. Kiedy nierozwinięta zagadka staje na dwóch nogach, przychodzi nasza kolej. Obrazy ze snu, które same siebie szczypią w ramię, nie budząc się przy tym, to my. Bo my jesteśmy zagadką, której nikt nie zgaduje. To my jesteśmy baśnią zamkniętą we własnym obrazie. To my jesteśmy tym, co idzie, nie dochodząc do jasności.

Czas nie mija. I nie cyka. To my mijamy, a cykają nasze zegarki. Tak samo cicho i nieubłaganie jak słońce, wstające na wschodzie i zachodzące na zachodzie, czas pożera historię. Niszczy wielkie cywilizacje, podgryza dawne pomniki, pochłania pokolenie za pokoleniem. Dlatego właśnie mówimy o „zębie czasu”. Bo czas nadgryza i przeżuwa, a między jego trzonowcami jesteśmy my.

My się starzejemy i siwiejemy. To my się zdzieramy na strzępy i pewnego dnia odchodzimy. Z naszymi snami jest inaczej. One potrafią żyć w innych ludziach przez długi czas po naszym odejściu z tego świata.