Twórczość, Joshe

Słońce leniwie wychylało się zza nieboskłonu, by już po chwili wypełnić marcowy poranek swoimi ciepłymi promieniami. Skowronek, który co rano budził mnie swoim delikatnym śpiewem, zerwał się nagle z gałęzi jabłonki. Szybko wstałam, by sprawdzić, co go przepłoszyło. Opatulona w szary koc podeszłam do okna. Wyjrzałam na ulicę, a moim zaspanym, przymkniętym oczom ukazała się grupa dzieciaków, rzucających kamieniami.
Po chwili zorientowałam się, że ich celem są właśnie skowronki! Natychmiast otworzyłam stare, drewniane okno i krzyknęłam z całych sił:
- Czy wyście oszaleli? Zostawcie je w spokoju!
- A tobie co? – odparł gruby chłopak, biorąc duży kęs oblanego lukrem pączka.
– Przecież my nic nie robimy.
- Sama widziałam, jak płoszyliście te biedne zwierzęta.
- Ona nic nie widzi [...]

ten świat
mój własny
szyfrem w literach
szyfrem w metaforach
kod nieśmiertelności
w każdym małym słowie

„Zamierzone i przedwczesne zakończenie ciąży w wyniku interwencji zewnętrznej, np. działań lekarskich. Przeważnie w efekcie dochodzi do śmierci zarodka lub płodu.”
A gdyby chodziło o mnie? Zaraz, zaraz, jak to o mnie? To niedorzeczne i w ogóle bez związku. Zresztą to co innego, moja mama nie miała złej sytuacji w domu, spokojnie mogła mieć dziecko. Co innego kobiety, których nie stać na utrzymanie dziecka, inaczej zaplanowały swoje życie, nie chcą go zmieniać, są ofiarami gwałtu. Żyjemy w czasach, w których kobiety mają znacznie więcej praw, mogą się realizować i spełniać na wielu płaszczyznach. I dobrze.
Ale gdyby chodziło o mnie? O mnie? To bez sensu. Skupmy się na tych biednych, poszkodowanych kobietach. Nieraz mają straszne życie, nikt ich nie kocha, [...]

Wsłuchuję się w dźwięk deszczu. Widzę, jak krople wody rozbijają się o okno, które nie zdążyło zostać przysłonięte firanką przez mamę. Przez to widzą mnie sąsiedzi. Czy mi się zdaje, czy nie tylko widzą, ale i słyszą moje myśli? Jestem naga. Obnażona. Deszcz atakuje z każdej strony. Trujące krople tną jak noże. Jak żyletki, którymi ja pocięłam nadgarstki. O odsłonięte szyby rozbija się krew. I kończy się sen. Nie mój sen.

Otwieram dziennik i biorę do reki długopis, by napisać list do nieznanego adresata. Nieznanego mi, ani nikomu, kto zna mnie.
Chcę napisać o prawdzie, o szczęściu i smutku. O emocjach, które mną targają, o dojrzewaniu i dorosłości. O dziecku, które we mnie siedzi. O bagnie, w którym tonę. O celu tej egzystencji. O sobie samej, o tym kim jestem, kim chciałabym być. O niespełnionych oczekiwaniach, zmarnowanych szansach. Pragnę napisać o miłości, której nie zdążyłam przeżyć i której już nie przeżyję.
Chcę napisać o tych wszystkich rzeczach, i nie wiedzieć kiedy orientuję się, że list został już napisany, a ja zamknęłam dziennik.

Zbyt wiele słów,
Zbyt mało treści.
Popłoch.
Wyścig szczurów
Dla sylab, głosek i liter.
Przecinki.
Małe żołnierzyki
Na straży porządku
Irracjonalnego,
Fałszywego.
Chore,
Że świat tak gna.
Chore,
Żeśmy się w nim zatracili.
Po uszy
Zanurzyli,
Zatopili,
Potopili,
Pochłonęli, wchłonęli cały
Bez reszty.
To już nie świat pędzi.
On tylko nas goni.

Rzeczy, które tworzą mnie.
Te kolorowe, drobne rzeczy.
Nazywamy je wspomnieniami,
Pamiątkami,
Ubraniami, kosmetykami, zapachami,
Wierszami, pamiętnikami,
Zdjęciami.
Sytuacjami.

Przeklinam w myślach swoje serce.
Głupie serce.
Jego wada?
Ten ból, to zażenowanie.
Ta tęsknota, to pożądanie.
Pragnienie.
Smutek.
Znasz to?
Jasne, że nie.
Nie ty…
Nie potrafię sobie z tym poradzić.
Nie radzę sobie z tą chorobą.
Uzależnieniem.
Zaakceptować?
Wykończę się prędzej.
Albo oddam serce w nieodpowiednie ręce.
Chcesz zobaczyć, który proces nastąpi szybciej?