Twórczość, Jakuss

To dziwne,
Spojrzeć w lustro,
I nie dostrzec siebie.

To smutne,
Czuć pustkę.

To żałosne,
Gdy już braknie słów,
Dla ludzkich uczuć.

I naiwne,
Kiedy kłamstwo milknie.

Jak drzewa. Tak dumne, lecz wciąż zbyt zajęte.
Jak wód głębiny nieprzeniknione i niepojęte.

Jak wiatru powiew, co raz krzyczy, raz szepcze bezsilnie.
I księżyc i słońce wraz z ziemią tańczące niewinnie.

Tak marzenia:
Płoną, schną, giną i burzą się w tym co sami tworzymy...

A nam wciąż wydaje się,
że nad wszystkim tu panujemy,
że jesteśmy tu,
żyjemy.

Życie jest tego warte,
By uwierzyć w prawdę,
By nauczyć się kochać,
I pokochać naprawdę.

I dalej by poczuć ból w sercu,
Nie raz, lecz w chwilach wielu.
By później chcąc poczuć cokolwiek,
Poznać się w cierpieniu.

Życie warte jest tego,
By zamknąć wilgotne od łez oczy.
I w końcu by puścić je wolno,
Od teraz niech samo się toczy.

Miłość jest tylko konstruktem.
Konstrukt natomiast jest kłamstwem nieświadomym z myśli szczerej zrodzonym, w słowie zaklętym.
Przeklętym.

Chciał tylko, by ktoś kiedyś go w końcu zrozumiał...

Zrozumiał i wyjaśnił kim tak naprawdę jest.

Nie zatrzymasz czasu. Chwili nie uchwycisz.
W niepamięci ciszy, własnych krzyków nie uciszysz.

Nie odwrócisz biegu zdarzeń, nie powstrzymasz przeznaczenia.
Nie ma takiej mocy w świecie i też nie ma to znaczenia.

Nie podniesiesz dumnie czoła w swej słabości skrytej.
Nie ujawnisz też natury pozorem zakrytej.

Łzy we krwi brodziły,
Gdy smutek zbierał swe żniwo.
Myśli znów powróciły,
Pękło serc ludzkich spoiwo.

Ucieka w słów niespójności,
Ucieka przed utraconym,
Żądny nie ma litości,
Chce czuć się niezwyciężonym.

I w rękach spoczywa bezsilnie,
Traci śmiertelnego ducha,
Szuka ratunku niewinnie,
Ona - niezbędna, lecz krucha.

I nie łapie już oddechu,
Oczu też nie otwiera...
Zabiłeś nadzieję człowieku!
A ta ostatnia umiera.