Twórczość, Intruz

Uśmiecham się codziennie do każdego z was, łudząc się, że to mnie uchroni przed samozagładą.

Często jest źle. Często nie potrafię wytrzymać z ludźmi i ledwie znoszę ich towarzystwo. Często nie potrafię znieść samej siebie. Często wszystko wydaje mi się bezsensowne. Bez iskry. Bez polotu. Bez.. Niczego. Wszystko staje się szare i nic nieznaczące.
Jak kałuże.
Ale wtedy dociera do mnie, że w kałużach odbija się niebo. Gdy po deszczu, czy burzy w końcu nastanie upragniony spokój to niebieskie, czyste, czy też zachmurzone białymi obłokami niebo ukaże się na ziemi. Dosłownie.
I tylko dlatego nie tracę siły. Tylko dlatego, by w szarym zwierciadle dostrzec piękno otaczającej nas rzeczywistości. I nie ważne, czy jest dla nas pozytywna, czy wręcz przeciwnie.
Zawsze jest piękna, tylko musimy nauczyć się to piękno dostrzec.

Zerwałam z samą sobą.
I tak naprawdę to nie wiem, gdzie mam teraz pójść, by znaleźć.. Kogokolwiek?

Na Twoim szczęściu oczywiście. Oddałabym wszystko, abyś tylko mógł być szczęśliwy. Ale cholera.. Jednocześnie tak bardzo boli mnie to Twoje szczęście. A wiesz czemu? Bo nie jest związane ze mną.
A mimo wszystko mi na nim zależy.