Twórczość, Innael

Jakże tu głucho jakoś tak
Pusto i mgliście
Gdy wspominam te chwile jak
Byłeś Ty plus Ja i zamaszyście
Marzeniami wymachiwaliśmy
Łatwowiernie pełni złudzeń

Tak inny świat po wielu dniach
Miesiącach i latach zapatrzenia

Nie myślałam nigdy upojona w snach
Że ulękniona i słaba doznam ukojenia
W delikatnym wiatru powiewie i pragnieniu
W wyobraźni zrodzonym
Nie mówiąc jaźni odchodzę z przekąsem
W okamgnieniu, by utonąć
W marzeniu spełnionym.

Ujrzałeś słońce
Płynące w ramionach obłoków mdlejących
W jego płomieniach nienamacalnych dłonią.
Spojrzałeś,
A tam cud iskrzący pośród mgieł porannych
Nad polaną otuloną szczytami Beskidu
Śpiewa pieśń sercu bliską, a tak odległą.
Słyszysz
Wiatru szemrzenie nad rosą rozproszoną
Przez barw paletę nieuchwytną,
A jakże pragnącą być dostrzeżoną wśród traw.
Rozwiałeś pustkę…
W chwili ulotnej ujarzmił cię spokój
Swym ciepłem i skromnością jakże utęsknioną.
Utonęła mgła.
Mżawka na licach, wziąłeś chustkę,
A obok ja

Pulsuje rytmicznie życie,
Choć często nie w takt,
Na przekór
Przez płot przeskoczy, gdy skrycie
Trawa zielenieje,
A knieje szeleszczą wtulone
W obłoki miękkie, niejako nieruchome...
Płonę.
Ognia języki oplatają biodra
Wystraszone wrzącym syczeniem.
Deszczu, ugaś płomienie...
Obmyj twarz w porcelanie rzeźbioną.
Niechaj utoną
Rozterki serca szklanego
-Pełnego trwogi-
W połysku czegoś nieznanego.

Na teraz Cię kocham
Nieokiełznanie poznaję
ciała zakątki i szlocham bo kocham
tak mocno na zabój
Na teraz Cię kocham
I na jutro
Rozpływam się w morzu łez
Leżę na tratwie
Rozwijam żagle też
Na teraz Cię kocham
I na zawsze
Kołyszę się wśród puszystych chmur
A Ty ze mną bo
Nie lubisz słuchać bzdur
Że niebieskie migdały to dno
rozkojarzenia
Na teraz Cię kocham
Na jutro
i Na zawsze
połączeni przez niebo i bujanie w obłokach

Uniesiona nad przestrzenią niebieską
Ulatuję
nad okruchy ziemi
Niesiona przez twe namiętne słowa
Ulatuję
nad wspomnieniami złemi

Ty
Jedyny trzymasz me serce
w ramionach
w troskliwym i ciepłym objęciu
Tulisz do snu

Ty
Jedyny ukochany
aż tak
Omiatasz wargami mój rumiany policzek
a ten blednie z onieśmielenia
I znów płonie

Ty
Przy mnie
We mnie
U boku Nieskończoności

Razem

Dźwięk tłuczonego szkła
w ciemnej przestrzeni
się mieni wśród krzyku niemego
nieogarniętego
a niemożliwość spełnia się
i ptak bez skrzydeł unosi na wietrze

O dzięki Ci, Nieodgadniony

Kimże ty jesteś natchniony przez wiatr
Liściu starego klonu
Kimże jesteś
W mej dłoni spoczywasz pomięty
Gdy wyobraźnią błądzę daleko poza horyzont

Całując zwilżone wargi i skórę
Nieco chłodną
Chłonę barwę Jego zapachu
Jak rzeka porywistego
I Kocham

Tak po prostu

Leżysz w ramionach mych zamknięty
Pochłonięty wonią rytmu serca
Jakże ona pachnie niespodzianie
Jakże nieprzewidywalne jest jej granie
Skąpane w naszych ciałach

Obejmujesz moje płuco
Oddech traci w namiętnym uniesieniu
I kłócą się
Zespolone dotychczas piersi o to
Którą wargami swymi omieciesz

Dotykasz nerki i dwunastnicy
Będąc we mnie całym sobą
Miażdzysz rytmicznie me uda sponiewierane
Całując i szepcząc do ucha
miłosne zaklęcia

Epileptyczne zdania łuna przysłania
Oświetlająca mrok wewnątrz duszy
To koniec katuszy, pomyśl
jak źle bywało, a teraz uśmiechem uracz
swa twarz udręczoną

Niech miłym wspomnieniem teraz będzie cierpienie,
a marzenie niechaj zstąpi na rzeczywistość

Pokochaj to, co ofiarował ci On,
choc moze to nic, niewiele, wszystko-
zawsze coś

w prezencie

do niesienia w ciężkiej walizce doświadczeń

Mój królewiczu
W brylancie skąpany
Odwróć wzrok
Bo
Ściana miażdży mnie
Przygniata do zimnej posadzki_

_Nie patrz najdroższy
Na me cierpienie
Odwróć swe oczy zakochane
W tej co upadła

Ja
Powstała z grzechu
Powołującego mój byt
Ja
Krucha
Sprzeczności pełna

Niech popłynie krew
Po policzku
Zamiast łez

Bólu
Żegnaj
Mój królewiczu

Kocham Cię

Łza jaskrawa
Jakoby pryzmat lśniąca
W miłości promieniach
Mdleje

Rozpływa się
Tak lekko jak motyl
Do nieba ulatujący
W obłokach błądzi
Będąc tą ze szczęścia
Uronioną

Luby
Otrzyj łzę
Zdejmij ją z powiek
Pocałunkiem