Dusza samotna, wiara opuszczona, nadzieja znudzona, wzrok zmęczony, sumienie rozszarpane, tylko kości i skóra zostały a jednak nadal żyje.

Cały czas walczę dzień za dniem
To piecze pali bardziej niż słońce
Samo przychodzi i nie chce odejść
Nic już ważne
Dawno spadłem a tchu wciąż brak
Lecz nagle zmienia się wszystko
Iskra nadziei
Pomogło odkupiło ale na jak długo
Błędne myślenie znów
Nadal zmagam się
Lecz już nie sam
Twój na zawsze..

Słodki kawałek mała przyjemność
Zagląda po jeszcze przepada ciemność
Niszczy sama siebie czy to wierność
Dzień w dzień a może to bezczelność
Póki co miejmy tą czelność
Żyjąc krótką chwilą wybaczmy czasem jej oziębłość
By była szczęścia częścią na wieczność.

Stek myśli nie odczytanych
Obrazy ciała co dzień branych
Granica tchu przez ludzi zapomnianych
Drżących wijących dniem okalanych
Dawno poczucia własnej wartości sprzedanych
Widzących to co się dzieje z nimi samymi przez los zakuwanych
Koniec tego znikło wszystko tylko łza samotna szukała zakochanych.