Twórczość, Incommodi

Dzień za dniem
taki sam.
Bije dzwon nam.

I taka jestem
inna.
I taki jesteś
sam.

I łapię Cię za
sen.
I łapiesz mnie
za oddech.

Ręka w rękę
niezmiennie
Bije nam serce.

Nie mogę poradzić sobie z wszechogarniającą mnie wolnością. Z tym, że czasu jest zbyt wiele i ludzi zbyt mało by go spożytkować. Z tym, że świat jest luksusowo za duży, że otacza mnie ogrom przestrzeni, a ja przecież cała mieszczę się w deszczu kropli.
I czasem, gdy uciekam przed sobą, zamykam się w balkonach, w niebach, w pustych podwórkach i tonę, łapczywie łapiąc oddech, próbując odepchnąć się martwymi dłońmi od Twojego gorącego ciała, od twardych jak stal obojczyków, od głębokiej jak kanion samotności. Zapach Twojej śliny pełznie po mojej szyi, próbując wedrzeć się do ust wraz z oddechem. Duszę się.
Wracam. Tęsknię.
Czasu nadmiar, myśli gmatwanina.
Brak życia. Przerost wolności.
Hipertrofia samotności.

Już cię nie mam.
Nie został po tobie
nawet cień.

Rozpadłeś się.
Na milion maleńkich
cząstek.

Siedzę.
Patrzę jak rośnie
mi świat.

Widzę.
Jak tonie w moich
dłoniach.

Wolność.
Czy to jest takie
proste?

Szczęść mały ogrom
rozpuszczony w oddechu,
gdy nikt nie patrzy.

I miłości słodki ciężar,
co się żadnemu
z nas nie należał.

Wybuchy wulkanów
w ujemnej temperaturze
gęstego powietrza.

I to uniesienie brwi,
gdy dłoniom skóry
dostarczono zbyt mało.

Słońce zatacza się
pijackim kręgiem po
zbyt dużej dawce nieba.

Gwiazdy sypią się
na nadmiernie głuche,
otępiałe głowy.

Mam Ciebie.
Nic więcej.
Nic więcej nie trzeba.

Tęsknię za Tobą,
chociaż bliżej jesteś
niż na odległość oddechu.

I opuszki Twoje
jak słodkie haczyki
wczepiają się w
spragnioną skórę.

Zmierzch gra na
linii Twoich ramion.
Raczę się nim jak
zmysłowym lizakiem.

Świat o nas zapomniał.
I tylko cisza pałęta się
po pokoju, szukając
zagubionej samotności.

A ja?
Ja jestem.
Definicją szczęścia.
Otchłanią rozkoszy.

Czemu to jest takie trudne?
Ty jesteś trudny.
Ja jestem....
Nie...
Mnie nie ma.

Są za to twoje dłonie.
Dłonie na mnie rozpalają ogień.

Posiadam oczy.
Twoje. Jak oceany gwiazd.
Widzę nimi moje drżące wargi.
Czuję gorący oddech-
nadzienie dla moich płuc.

Z każdej strony próżni posiadam uszy,
którymi chłonę łapczywie twoje słowa.

Masz smutne usta,
gdy w pobliżu brak moich nóg.
Lecz, gdy się pojawią, ust nie ma.
Rozmazują się na jednej z szyj
w dwuosobowym pokoju.

Tykasz zegarkiem w sercu i znikasz.
Nie wiem gdzie i nie wiem dokąd.

Wracasz.
Przynosisz barwną tęczę,
Gotuję z niej słoneczną zupę.
Wszystko musi mieć swój porządek.
Nawet tęcza.

Jesz i pytasz o nią. Ramiona same sobą wzruszają.
Może będziesz chciał ją znaleźć i poistniejesz chwilę dłużej?

Masz mnie.
Moje skrzydła uwięzione w twojej dłoni.
Ja mam oddech.
Oddech, który zostawiłeś białej poduszce,
gdy odszedłeś by rozmyć się w deszczu.

On mnie widział całą.
Taką jaka jestem.
Taką jaką stałam się
pod jego palcami.

Zdzierał ze mnie powietrze
warstwa po warstwie
zdejmował otchłań
wstydu.

On mnie widział całą.
W zakamarkach
chorego czasu budował
dla nas domy-

schronienia dla
starych zegarów
co się o nich zapomina
na wiosnę

Wieszałam je
na ścianach
zrobionych z
sufitu.

Wszystko na opak.
Zaburzenie
proporcji:
szczęścia i bólu.

Samotność
wysoko
ponad
normę.

Gdy płaszczem mroku otula się niebo,
w słodkim tańcu z Orfeuszem
zastygają zmęczone powieki.

Zaczynają się małe tęsknoty.
Tak ciche jak szept giwazd
przy szemraniu świerszczy.

Liche wspomnienia wypełzają
z odległych arkanów
niewzruszonego sufitu.

W zakamarkach nocy
lśnią zgubione przez nie
chitynowe pancerze dnia.

Bólem drżącym jak rzeka,
krzycząc spływają w
ciemną otchłań policzka.

Samotność.

Ściany przesiąknięte smutkiem
i zwierzęce okna, przez które
bezczelny wdziera się świt.

I ten strach,
że gdy nie wrócisz,
jutro może nie nadejść.

Wszystko co posiadam,
całe szczęście świata
zamknięte w opuszku.

Wszystko co mam
sprowadza się do
Ciebie.

Wredny zegar
daje znak-
Czas czekania.

Sprzedajna ze mnie dziwka.
Przehandlowano mnie za uczucia-
pospolita waluta.

Żebrałam w ciemności
hojnie obdarowana ciepłem,
znikomej daty ważności.

A teraz tęsknię tu.
Narkotycznie samotna.
Pijana złudzeniami.

Pełna goryczy smutku,
ulewającej się powoli
zapuchniętym policzkiem.

Objawiam się brakiem
termalnej bliskości
drugiej osoby-

Potocznie nazwanym tęsknotą.