Twórczość, Hyperion

I tylko ja znam jej piękne imię,
kocham to imię, a ono i mię

Dnia pewnego po ogrodach
w przyzamkowych włościach króla
spacerował młody kowal -
mięśnie stal i dąb postura.
Słońce grzało w tęgie plecy
więc przystanął przy fontannie.
Wtem usłyszał śpiew kobiecy
i wzrok utkwił w pięknej pannie,
która, nucąc coś wesoło
zdjęła prędko zwiewną suknię
odsłaniając nagość swoją.
Krok mu stwardniał wręcz okrutnie.
I choć w snach na to nie liczył,
dzięki swej wrodzonej sile
dziewkę sprawnie rozdziewiczył
i się poczuł dużo milej.
W takiej treści brak morału,
więc wytrzasnę coś na koniec -
życie pędzi, lecz pomału,
a ostatni rym to goniec.

I choć chciałbym zachować
twą duszę błękitną
twe oczy pełne wiary

Moja droga, czas płynąć,
czas płynąć z modlitwą
na ustach poszarpanych

I choć chciałbym znów widzieć
kwitnące oblicze
dziewczyny tańczącej nad wodą
to spotykam się dzisiaj z własnym odbiciem
co kochając, umarło młodo

spójrz tam
bądź
Afrodytą litującą się nad rzeźbiarzem
znajdź człowieka
jak z gliny golema
tchnij w niego oddechem bycia
niech się przebudzi
niech zagra na lirze
zostań
nim

krople
szepczą na dachach
mówią o ludziach,
na których spadły ostatnim razem
schowaj parasol i
porozmawiaj z nimi