Twórczość, Honoo

Skarbie,
nie chwytaj mnie za rękę,
lecz za serce.
By się nie rozpadło
na milion małych kawałków.

Ja wiem, że ty żyjesz.
Nie umarłaś.
Po prostu zasnęłaś.
I obudziłaś w innym,
lepszym
świecie.

Patrzycie na mnie wszyscy
i widzicie uśmiechniętą twarz.
Spójrzcie w oczy.
Jak proszą o pomoc.
Jak błagają.
Bo serce upada.
Bo z każdą minutą coraz wolniej
pompuje krew,
która chce się wydostać.
Spójrzcie.
Nie widzicie jak potykam się
o myśli
które nie powinny istnieć?
Nie widzicie jak umieram?
Samotnie,
z tańczącymi w oczach łzami?

Chcę pójść do ołtarza
czysta, w białej jak śnieg sukni,
z oczami pełnymi historii,
bez tajemnic.

Wiecie co, nie poddam się.
Nie dam wam tej satysfakcji.
A wiecie dlaczego?
Bo mam siłę żeby znowu się podnieść.
Bo wierzę. Wierzę, że dam radę...
Z poharatanym sercem i strzępkami duszy...
Podniosę się aby pokazać wam wszystkim.
Nie dam za wygraną
I choć jestem na dnie...
Potrafię jeszcze oddychać...

Zamknięci, uwięzieni w dwóch różnych bajkach
Księżniczka i Książę.
Poplątane łańcuchami uczuć
dwa serca, wybijają podobny rytm.

Lecz jest i Wiedźma
próbująca zniszczyć i spalić marzenia,
pozostawiająca smutek i ból.

Oraz Smok
choć raz stojący po dobrej stronie
paląc kajdany
łączy dwie bajki, stając się Królem ich losu.