Twórczość, Hisashi

cienka warstwa skóry
porozbijane szyby dookoła
stoję nad rozgniewanym niebem,
wrzeszczącym głośno do moich myśli
moje zamknięte oczy chcą być otwarte,
ale nie mogą;
strach to ciężka broń atomowa
którą podbijam kamienne przejście
przed moim domem
kiedy zaczynam biec
krople chmur opadają bezwładnie
na mój policzek,
spływają delikatnie
aż w końcu się zatrzymują
czuję zimno jakiego nie było
staram się chwycić twoją dłoń
przebrnąć przez tą burzę
w twoim towarzystwie
bo wiesz.. boję się burz
a twoje ramiona są bardziej bezpieczne
niż nie jedna kołdra
ale czuję, że jesteś za daleko
nie mogę dosięgnąć
ucieka przede mną
bojąc się bólu, którego i tak nie dozna
potykam się o gałąź i padam,
padam w kałużę
rozrywając ulubione spodnie
zadzierając odsłonięte kolana

Patrzyłam na trawę
tuż za twoim zamkiem
Słuchałam śpiewu ptaków
który mi dedykowałaś
Zamknęłam oczy - zobaczyłam twoje
świecące jak na rynku latarnie

Na ruinach zamku biegały dzieci,
śmiały się, jak Ty;
kiedy opowiadałam ci historie
Wpatrzona we mnie
Jak w bramę Krakowską
stałaś skupiona z nostalgią na twarzy

Poznałam każde zakamarki twej duszy
Puste kamienice
Wypełnione galerie
Mówiłam o Tobie - Lublin
twoja budowla była zabytkiem
pięknem saskich łabędzi

Mieszkam w Tobie
ale oddalona od Ciebie
Zakochana w widokach
które przede mną skrywasz

może o kimś
kogo nie ma
i nie będzie
bo jak pory roku
zmienny jest
i się kryje
w tym zamęcie

może o kimś
kto tu nigdy
nie rozpalił
żadnej świecy

może o kimś
kto nie poczuł
i nie czuje
a nawet jeśli
tylko w czasie przeszłym

przelotny wiatr
jak skrócone życie
które cichym szeptem
przedostaje się przez szczeliny namiętności
utraconej namiętności
którą wciąż poszukujesz
bez celu
bez obowiązków
bez nadziei
na lepsze życie
na lepsze czasy
na lepszą siebie

nie będę udawać
że już nie tęsknie
ogon podkulać
na dno oceanu skakać
nie będe czekała
na dawne ślady
i skowyt ptaka
nie będę płakać
z nierozsądnych uczuć
ani tego
że serce o kamień rzucone na bruk
leży bez tchnienia
ruchu i pulsu
nie będę udawać
że twarda jestem
bo ja nie skała
nie wapień
nie ściana
nie będę udawać
wyszepcze ci prawdę

przez okno dostają się jasne promienie słoneczne
oślepiają oczy przyśpieszają puls
odbierają mowę jak tęcza
co przez potok łez Boga ujawnia piękno
czysta radość śmiech dziecka
jak najpowabitniejsza melodia pośród chwilowego zamętu
motyle wirują tańczą do śpiewu
zapach róż i nieudolne świeże powietrze
a w tym wszystkim jej spojrzenie
jak gwiazdy na niebie
błyszczące punkty nie znające końca
jej wzrok jest jedyną drogą w której się odnajdę

pamiętam jeszcze,
pamiętam
smak twoich warg -
słodki, delikatny, uwodzicielski
smak nieba, życia ubranego w idealizm
smak raju, przepełnionego wonią bzu

pamiętam,
siłę twoich ramion
oplatających moją talie,
ogrzewających moje ciało

pamiętam ich ciepło -
wyraziste i lekkie
aż mi go brak

spragniona więc biegnę
i szukam wciąż,
aż odnajdę to samo
aż odnajdę Ciebie

kochanie
zobacz jak tęsknie,
pośród miliona gwiazd
czekać, czekać będę..
ale nie wiem jak długi czas

chciałabym śnić o czymkolwiek innym, byle nie znów o tym samym. trupy na ścianach, a wokół muzyka. piękne scenerie, nie mające prawa się wydarzyć. chciałabym przestać spać. wszystko wydaje się być takie trudne w nocy, to podwójne życie ludzi. byleby do rana. nie chcę się więcej budzić, nieistniejący Boże ratuj. śpij razem ze mną. bądź przy mnie. nie puszczaj mych dłoni. wątpię w to wszystko.
czy istnieje coś takiego jak sens? tyle żyć zakażonych znieczulicą, a wszystko przez to, że brakuje im sensu. musimy się rozstać, mój sensie. to dziś. ostatni dzień naszych wspólnych wakacji. zabierasz zbyt dużo wspomnień, wiesz? - wiem. - mówisz do mnie, jakby przez mgłę, przez szybę. jestem nieczuła wobec Ciebie. przepraszam Cię. nie odchodź. chciałabym [...]

Dlaczego myślimy, że wszystko już znamy?
Czy wszystko, my wszyscy, czy sens jeszcze ma?
Po co i dokąd ta pogoń nas gna?
Od kiedy to wszystko tak ciągnie do dna?
Dlaczego robimy to wszystko dla czegoś?
I czym tak naprawdę to coś dla nas jest?
Gdzie się podziały te dawne wartości?
Prawda i miłość, gdzie miejsce swe ma?
Dokąd udała się wiara w niewinność?
Czystość, romantyzm, czy ktoś o to dba?
Czemu tak płytką miłość dziś jest?
Zawsze to w łóżku skończyć się musi?
A kwiaty, prezenty, słowa wszelakie?
Mają znaczenie dziś jeszcze jakie?
Jak nie, to o co w tym teraz chodzi?
Przelecieć, obmacać, nic więcej dla Cosi?
Wyrzucić do kosza wartości wiekowe?
Zniszczyć, zniweczyć i zmienić na nowe?
Czym wtedy będziemy życie kierowali?
Wstrzemięźliwość i cnota, gdzie się podziali?
Że czas coraz szybciej, że coraz go mniej?
Czy zegar przyśpiesza, czy tyka jak tykał?
Więc czemu wciąż twierdzisz, że gdzieś Ci umyka?
Może życie tylko przez palce przecieka?
Zbytnio spłaszczone by formę trzymało?
Jeszcze by się może spłaszczyć udało?
Na co wciąż zmieniasz i nowe formujesz?
Czym stare wartości tak bardzo przypiekły?
Stary ten budzik na biurku wciąż tyka?
Tyle już lat i jeszcze mu się chce?
Przypomnieć Ci pragnie te lata młodości?
Wydaje to Ci się, a może i nie?

Gdy jesteśmy
Kim jesteśmy, czym jesteśmy?

Gdy nas nie ma
Gdzie jesteśmy, czym jesteśmy?

Zapomnienia smak
Gorzki smak, wódki smak.

A Potem kac...
No i strach, czasu strach.

Że za późno
Dla nas, no i też dla świata.

Co można zrobić?
Nic nie można, wszystko można.

bezwstydna podglądaczka
po bosku wszechobecna
wszechmocna i wieczna

cisza była
cisza jest
cisza będzie
ciszy nikt się nie pozbędzie

schowana w dźwięki
dumna i milcząca
ignorowana zagłuszana
przeklinana
często
opuszczona samotna
i niewysłuchana
biedna

Wyrocznia Pani

***
w ciszy
rodzą się małe ziarna
pragnienia Ciebie
bardziej fizycznego
w ciszy że aż
w uszach piszczą
wyrzuty sumienia

(P.S. podobno tylko w takim hałasie
można usłyszeć Boga)

***
czasem sama świadomość
jest mało odżywcza

ciągle szukam Ciebie
nieświadoma że stoisz
tuż za mną
i cierpliwie czekasz

-aż usłyszę
Twoją ciszę

Dłonie do dłoni
i coraz bliżej
Już dotyk ciała
bliżej i niżej

Kurtyna z włosów
zapach słodkości
Oczy twe błądzą
pełne radości

I usta do ust
ciepłe, wilgotne
Miękkie, cudowne
i takie pogodne

Błądzą, szukają
znaleźć nie mogą
Język gorący
już spieszy z pomocą

Sznurki, zapięcia
guziki i szlufki
Świat się zatrzymał
ten nasz malutki

I nie ma Ciebie
a wszystko to było
Snem, urojeniem
z tęsknoty za chwilą