Twórczość, Gunia76

Wielki kokon otacza me ciało,
kolce drutu ranią mą duszę.
Cicho w koło, cicho i biało.
Niemym krzykiem prawie się duszę.

Kokon ściska i wrasta w mą skórę,
coraz głębsze pozostawia rany.
Resztką sił podnoszę wzrok w górę,
widzę błękit nadziei przez szpary.

Pragnę chwycić to ziarno błękitu,
ukryć szybko w zakrwawionych dłoniach.
Poczuć wolność i szczęścia bezliku
zanim tutaj, pośród drutu skonam.

A.J. 30.09.2014

Myślałam że cię ujarzmiłam ...
spętałam w więzy i kajdany
jakże się strasznie pomyliłam...
znów rozdrapujesz moje rany.

Twe żółte oczy nienawiści
ślepia się na mnie w mroku...
i ciche syki...gdzieś z czeluści
wciąż dotrzymują mi kroku.

Dopadłeś, dusisz
swym uściskiem
pozorny spokój burzysz.
Przeszywasz serce swoim piskiem...
mój mur w kawałki kruszysz.

Ciemność.
W niej w koncie łóżko stoi
i koc...schronienie moje
a nad nim stary demon w zbroi
wyciaga szpony swoje.

Kogo dopadnie?
Dziecko zlęknione
samotne, smutne, małe...
pusty koc spanie
nieuniknione...
dziecko zostanie całe.

27.02.2014

Gdy upadniesz
wierzysz, że podniesie,
bez pytania , po prostu przytuli.
Ciepłe mleko do łóżka przyniesie
i zrozumie, to serce, co boli.

Bo któż inny niż miłość matczyna
twoją duszę skleić sie odważy?
Bez pytania, jaka jest przyczyna,
bez rozgłosu będzie stać na straży.

I nie ważne, czyś mały czy duży,
swymi dłońmi twe serce ukoi.
I rozwieje złe chmury po burzy,
swoim ciepłem złe lęki ukoi.

Nie osądza, nie krzyczy, nie gani
i nad twoim upadkiem nie szlocha.
Nie ocenia, nikogo nie rani,
jest tuż obok, bo po prostu kocha.

wciśnieta w kraty codzienności,
zwiazana lęku sznurami,
szukam wytrychu ku wolności,
która gdzieś czeka za drzwiami.

kraty mnie duszą, uwierają
w ciemności syczą strachu węże,
pręty już szczęścia mi nie dają
pragnę wolności...pragnę szczerze...

zrzucić okowy ze swej duszy,
uciec przed lękiem , przed koszmarami,
poczuć jak siła ma kraty kruszy
usłyszeć szczęk otwartej bramy...

czy wstanę?
ruszę ku wolności?
która zza bramy do mnie mruga ?
czy pozostanę...
tu w nicości...
czekajac końca...bo bajka długa...

Nie łatwo zamknąć przeszłości drzwi,
wyrzucić klucz daleko...
Ona co chwilę mi się śni,
kipi jak wrzące mleko.

Za drzwiami szpony z wielkich łap
ranią obłędem duszę,
I w krwawe szramy wpuszczają jad,
bym znów przeżyła katusze...

Złowrogie jęki , jak z piekieł bram,
ściskają serce moje,
niczym najgorsze z moich traum
demony toczą boje.

Wiją się ,tłuką, gryzą i klną,
pragną otworzyć wrota.
Ostrymi szpony me wnętrze tną...
kiedy im przyjdzie ochota,

Czy klatka, w której wiją się
utrzyma ich w swych ramach?
Czy pęknie , trzaśnie, zamieni w cień ?
Wywoła wielki dramat...

Świat za oknem zaśnieżony,
pierwsza gwiazdka mruga.
Ktoś w kominek zapatrzony
noc to będzie długa ...

W ogniu widać twarze dzieci
smutne, głodne, szare...
Na ich buzie gwiazdka świeci,
świąt nie mają wcale.

Blask płomieni kolor zmienia,
niebieski się robi.
Słychać ciche kolęd brzmienia,
ktoś opłatek drobi.

Stare dłonie ocierają
oczy zapłakane,
i choć serca w żalu mają
pozostają same...

Srebrny pył oprósza ziemię
i cisza otula świat.
W białym puchu postać drzemie,
co ma dziś niewiele lat.

Nad kołyską aniołowie
skrzydła swoje rozkładają,
lekki dotyk muska głowę,
a ich serca ciepło dają.

To dzieciątko drobne, białe,
w chuście z miłości utkanej,
cichuteńko leży same
w szacie od matki zabranej.

Świat migoce iskier szronem,
niebo mruga masą gwiazd,
nad kołyską, nad tym domem
nie ma jednak żadnych z nas...

Nie ma ojca, matki nie ma,
tylko pustka obok tkwi...
i anioły prosto z nieba,
które miłość dają ci.

Śpij dzieciątko w puchu białym,
pod skrzydłami dobrych dusz...
Niechaj miłość w sercu małym
pozostanie z nami już.

Ranek mnie wita dylematem
którą dziś maskę przybrać...
Czy tą, pachnącą róży kwiatem?
I znowu miłą przygrać?

A może tą, co oczy puste
ukrywa wśród uśmiechu?
Do tego ubrać grzeczności chustę,
nie zauważą grzechu...

Wszystkie wytarte, wszystkie znoszone,
już na mnie nie pasują.
Dlatego czasem, gdzieś upuszczone
pękają i się psują.

I wtedy tymi pęknięciami
węże przeszłości wyłażą,
które mą duszę całymi dniami
swym gorzkim jadem parzą.

A moje serce całe skrwawione
i ran od jadu pełne...
czy kiedyś będzie naprawione?
Czy na kawałki pęknie...

Życia samotnymi alejami
idzie zgarbione Wspomnienie.
Przytłoczone swymi przeżyciami,
raz płacze, raz cicho się śmieje.

Ciężko stawia stopy na kamieniach,
które tylko cierpienie zadają.
Suszy troski w słonecznych promieniach,
straszne myśli - ptaki zagłuszają.

Siadło sobie Wspomnienie na skale,
siwe włosy odchyliło z czoła,
rozejrzało się wokół niedbale,
posłuchało...coś cicho je woła...

To Ciekawość, za skałą chowana,
szeptem woła starca z siwą głową.
Chciała bliżej poznać tego pana,
słuchać sercem jego mądre słowa.

I Wspomnienie z nowym blaskiem w oczach,
z Ciekawością usiadło na trawie,
pogłaskało ją po dwóch warkoczach
i zaczęło wspominać - ciekawie.

Ranne słonko przecierając oczy,
dziwnie patrzy na parę na łące.
Siwe włosy i blask dwóch warkoczy,
wyglądają jak wierzby płaczące.

Pozostaną tam razem przez lata,
ta Ciekawość i stare Wspomnienie.
Bo ich losy wiatr cichutko splata,
aż Ciekawość stanie się Wspomnieniem...

Ile razy cię prosiłam
o chwilę radości?
Ile serc ci przynosiłam
w imię mej miłości?

Ile piosnek zaśpiewałam
dla uśmiechu twego?
Ile kwiatów nazbierałam
pełnych smutku mego...

Ile piątek przynosiłam,
byś mnie pochwaliła?
Ile godzin się uczyłam,
żebyś dumna była?

Ile czasu w samotności,
w pokoju schowana,
o kropelkę twej czułości
płakałam do rana?

Ile nocy nieprzespanych,
kiedy chora byłam,
dla chwil z tobą,wyżebranych,
pod kocem spędziłam?

Nie wiesz ile tego było
i już się nie dowiesz.
Moje serce to ukryło,
nigdy ci nie powie...

Jak długo jeszcze...
będzie we mnie
tamta dziewczynka w koszuli,
której malutka,zlękniona postać
swą lalkę w ramionach tuli?

Jak długo jeszcze...
Jej cień skulony
w tunelu mojej duszy,
w swym przerażeniu nieruchomy,
nawet na krok się nie ruszy?

Jak długo jeszcze..
tunel ciemny
więzić ma dziecko małe,
którego oczy w prośbach niemych,
we łzach skąpane są całe?

Jak długo jeszcze...
ta kruszyna,
boso, w koszuli, płacząc,
będzie wierzyła,że to jej wina,
że nigdy jej nie wybaczą?

Samotna,mała,
w zimnym tunelu...
dziewczynkę przechodzą dreszcze...
a ja się pytam ciebie i wielu...
Jak długo jeszcze???

Czy to ty?
Czy to ja?
Krew z krwi,
z ciała mego...

W oczach łzy,
serce łka...
Moje?
Dziecka mego?

Miłość-śmierć
wściekłość-grzech
Życie tobie dałam.
Kochać chcę,
lecz twój pech...
bo już nie umiałam.

Twoje łzy
moje sny,
koszmar wiąże dusze...
Płaczę ja
płaczesz ty...
przeżywam katusze.

Cisza w krąg
tuli cię
mnie kiedyś tuliła...
zamiast śmiać-
dusisz się,
strach w ramionach skryłaś...

Czy to ty?
Czy to ja?
Kto na to odpowie...
w liściach drzew
cisza trwa
pozostanie w grobie...