Cytaty - Fryderyk Nietzsche

"Mężczyzna jest dla kobiety środkiem, celem jest zawsze dziecko. A czym jest kobieta dla mężczyzny?
Dwóch rzeczy chce prawdziwy mężczyzna: niebezpieczeństwa i gry. Dlatego chce on kobiety, jako najniebezpieczniejszej zabawki."

"...państwo kłamie we wszystkich językach dobra i zła; cokolwiek powie - kłamie, cokolwiek posiada - skradło. "

Są dnie, kiedy nawiedza mnie uczucie, czarniejsze niż najczarniejsza melancholia – pogarda ludzi.

Przyjrzyj się stadu na pastwisku tuż obok ciebie: nie wie ono, co znaczy „wczoraj”, a co – „dzisiaj”; skacze z miejsca na miejsce, żre, odpoczywa, trawi, znowu skacze, i tak od świtu do zmierzchu, dzień po dniu; ze swą chęcią i obojętnością tkwi ono niejako na krótkiej smyczy, mianowicie przywiązane do kołka danej chwili, przeto ani melancholijne, ani przesycone. Człowiekowi niełatwo na to patrzeć, ponieważ, mimo szczęścia, puszy się przed zwierzęciem faktem, że wywyższa go człowieczeństwo, a zarazem zerka nie bez pewnej zawiści – sam pragnie bowiem żywota bez przesytu i wolnego od bólu, pragnie daremnie, bo nie po zwierzęcemu.

Wszystkie nauki powinny przygotowywać materiał dla potrzeb przyszłych filozoficznych opracowań. Te opracowania dotyczyć mają rozwikłania przez filozofów problemu wartości oraz ustalenia hierarchii i wartości...

Prasa, maszyna, droga żelazna, telegraf – są to przesłanki, z których dotychczas nikt jeszcze nie odważył się wyciągnąć konkluzyi; ta nastąpi po upływie tysięcy lat.

Nie uważamy zwierząt za istoty moralne. Czyż wam jednak że się zdaje, że zwierzęta nas mają za istoty moralne? Zwierzę, obdarzone mową, rzekło pewnego razu: „Człowieczeństwo jest przesądem, który przynajmniej ma tę zaletę, iż my, zwierzęta, nie przepłacamy go cierpieniem”.

Czym więc jest prawda? Ruchliwą armią metafor, metonimii, antropomorfizmów, krótko, sumą ludzkich stosunków, które zostały poetycko i retorycznie wzmożone, przetransponowane i upiększone, a po długim używaniu wydają się ludowi kanoniczne i obowiązujące: prawdy są złudami, o których zapomniano, że nimi są.

Dziwnie się zachowują, wymyślają sami siebie, uwielbiam oglądać świat w ich towarzystwie – to leczy z melancholii.

* o sangwinikach

Żal mi panujących: w stosunkach towarzyskich: nie wolno im zstąpić ani na chwilę ze swego piedestału, więc uczą się poznawać ludzi jedno z niewygodnej, fałszywej pozycji; nieustanny przymus, by coś oznaczać, przekształca ich w końcu istotnie w uroczyste zera – Podobnie dzieje się ze wszystkimi tymi, którzy uważają za swój obowiązek być symbolami.