Przyjrzyj się stadu na pastwisku tuż obok ciebie: nie wie ono, co znaczy „wczoraj”, a co – „dzisiaj”; skacze z miejsca na miejsce, żre, odpoczywa, trawi, znowu skacze, i tak od świtu do zmierzchu, dzień po dniu; ze swą chęcią i obojętnością tkwi ono niejako na krótkiej smyczy, mianowicie przywiązane do kołka danej chwili, przeto ani melancholijne, ani przesycone. Człowiekowi niełatwo na to patrzeć, ponieważ, mimo szczęścia, puszy się przed zwierzęciem faktem, że wywyższa go człowieczeństwo, a zarazem zerka nie bez pewnej zawiści – sam pragnie bowiem żywota bez przesytu i wolnego od bólu, pragnie daremnie, bo nie po zwierzęcemu.