opowiem Ci coś.
kiedyś śniło mi się, że mam skrzydła. takie prawdziwe, niedoczepione skrzydła.
leciałam przed siebie, oświetlona słońcem, kołysana wiatrem.
nagle zobaczyłam wielką chmurę, szeroką i długą.
nie miałam jak przed nią uciec, wleciałam w nią.
nie mogłam się wydostać, ale nie traciłam nadziei.
w końcu z niej wyleciałam, strzępiąc sobie skrzydła i strasznie się męcząc.
nie miałam siły lecieć dalej, spadłam w dół.
nie wiesz do czego nawiązuję?
chmurą jesteś Ty.
zatonęłam w Tobie.
a później zbyt mocno Ci uwierzyłam.
i upadłam w duchu, gdy Ty odstawiłeś mnie w bok.
spadłam tak, jakby odcięto mi skrzydła.

Piszę do Ciebie.
Pierwsza wyciągam rękę.
Powstrzymuję zalewającą mnie falę wściekłości...
A Ty nawet nie pamiętasz kim jestem.

Mogę przed Tobą uciekać i się chować.
I chcę tego, naprawdę chcę raz i skutecznie się schować.
Ale Ty i tak mnie znajdziesz, i tak mnie dogonisz... chociaż o niczym nie wiesz.

W krytycznym momencie Twojego życia, kiedy jest Ci już wszystko jedno i kiedy wiesz, że będzie tylko gorzej, decydujesz się wyznać ludziom coś, na co nigdy byś się nie odważył.
A później, gdy okazuje się, że jednak nie było Ci wszystko jedno...
wstydzisz się i uciekasz jak najdalej, bo sparaliżował Cię strach.