Twórczość, eyesOFsoul

twoje ramiona
- dom

zapalasz światło
a ja już wiem
gdzie wrócić

czuję jak spływają
po moim zimnym policzku
i trafiają prosto w serce
tworzą(c) skorupę

próbujesz powiedzieć
że to moja wina
że jestem zbyt trudna
że nie można już ze mną
normalnie rozmawiać

a ja patrzę w lustro
i widzę jak bardzo jestem
nieważna

dla ciebie

cokolwiek powiem
odbija się od ściany
nie wiem już ile razy

próbowałam posklejać
rozdrapane blizny

bolą
tak bardzo bolą

bo
łzy są ciepłe
a ja już jestem zimna

próbuję nie zwariować
ale mam wrażenie
że jestem metr od obłędu

że jeszcze krok
dwa
i to wszystko runie

we mnie
jest tyle bólu

zasklepiony między żebrami
coraz częściej daje się we znaki

i tylko ta twarz w lustrze
oderwana od myśli
uśmiecha się czule

pytając 'co słychać'

o mnie się nie martw
ja
odmieniam się przez przypadki
nie bycia

a przecież to ciebie
nie ma
już od tak dawna

gdy czytam stare listy
próbuję sobie przypomnieć
dlaczego
pozwoliłam ci to sobie zrobić

bo kiedy patrzę w lustro
już nie jestem pewna
czy to ciągle

ja.

mijam się codziennie
o centymetry obecności
o skurcz serca
o dotyk

patrzę w lustro i już nie wiem
kim jestem

mam trzydzieści trzy lata
sześćdziesiąt trzy kilo wrażliwości
sto siedemdziesiąt jeden centymetrów rozczarowań

i trzysta sześćdziesiąt pięć kolejnych szans
by znów móc się określić

i ciągle mnie mniej
coraz mniej

boję się że w moich oczach
odnajdziesz dom
że będziesz chciał w nim zamieszkać

a ja nie będę potrafiła
przestać wznosić murów
przez które trzeba będzie przeskoczyć

i w końcu
odbijemy się sobie
rzucając w przepaść

ona jest w twoich oczach
patrzysz na mnie
a ja czuję jej wzrok na sobie

gdy ściągam z siebie ubrania
jest na wyciągnięcie ręki

wychodzi z źrenic
jest piękna, wiesz?

zupełnie nie wiem
kiedy się w tym zatracam
i walczę o twoją obecność

byłoby prościej gdybyś wybrał
a tak?

jestem kobietą w czarnej sukience
o oczach w odcieniu zieleni

mógłbyś się w nich przejrzeć
gdybyś się nie bał zobaczyć pustki.

byłeś dla mnie jak papieros
kiedy w końcu chciałam spróbować się zaciągnąć

stłumiłeś płomień.

Tam gdzieś istnieje dom, w którym żyje się w pełnym strachu. W którym drży się na sam dźwięk przelatującego samolotu. W którym zza oknem toczy się wojna. Jeżdżą czołgi. Maszerują żołnierze. Giną ludzie, niewinni ludzie, niewinne dzieci.
Dom, w którym chciałoby się zamknąć oczy i otworzyć je w bezpiecznym miejscu... Gdzie rano parzy się kawę i wysyła dzieci do szkoły. Gdzie w kuchni czuć zapach pieczonych jabłek i cynamonu.
Gdzie człowiek człowiekowi człowiekiem...

Ten dzień miał się zacząć zgoła inaczej. Aż tu nagle bęc. Coś z łoskotem spadło. (Żeby nie powiedzieć, że pier**olnęło.) Helena momentalnie otworzyła oczy i spojrzała na zegarek.
- Trzecia rano - mruknęła, wkładając kapcie i człapiąc w stronę salonu.
Po drodze omal nie wywinęła orła. Na podłodze leżały, rozrzucone w najlepsze, klocki lego.
- Chwila, lego? Skąd do diaska wzięło się tu lego? - Kiedy tak pochylona nad klockami usiłowała zmusić się do myślenia, ktoś lub coś nieokreślonego czmychnęło z jej lewej strony. Ten nagły i nieoczekiwany ruch sprawił, że wszystkie elementy układanki w końcu trafiły na swoje miejsce. W końcu uświadomiła sobie, że nie jest sama w domu. Ktoś tu oprócz niej jest! Lodowaty moment otrzeźwienia trwał krócej [...]